Feico telefonisch te pakken krijgen is een uitdaging. De arts, die normaal werkt voor het Máxima Medisch Centrum in Eindhoven, zit inmiddels alweer twee weken in India en het kost een paar dagen voordat het lukt. Maar donderdag neemt er plots een vriendelijke stem op: “Ik was even een paar dagen een berg oplopen, mijn hoofd leegmaken. Daar had ik geen bereik.” Het ziekenhuis staat aan de voet van een bergketen bekend onder de naam Himalaya. 

Enorm verschil
Op zijn huidige bezoek geeft hij vooral les, vertelt hij: "Over de apparatuur die ik heb meegenomen." Maar vaak helpt hij ook als arts. En dat was zeker in het begin wel even wennen, toen Feico als net afgestudeerde arts besloot naar het oosten af te reizen. “Het verschil is enorm. Ik mocht in de top in Nederland werken en dan zag je wat er allemaal mogelijk is. Als ik dan hier kwam was het heel frustrerend. Inmiddels probeer ik er gewoon het beste van te maken."

Het gebrek aan geld levert schrijnende situaties op, en niet alleen omdat de apparatuur schaars is. "Soms betekent het voor ouders dat ze voor het behandelen van hun kind de helft van hun akker moeten verkopen. Dat kan betekenen dat er het volgend jaar honger moet worden geleden. Hier kunnen we ons dat niet voorstellen."

Lees verder onder de afbeelding.

Dilemma's
Die verschillen in voorzieningen, maar ook cultuur, zorgen soms voor enorme dilemma’s. Feico: “In India zijn meisjes minder waard dan jongens omdat ze geen bruidsschat opleveren. Er kwam een man bij me die zorgde voor een meisje dat niet zijn dochter was. Ze was erg ziek, maar goed te behandelen. Alleen vond de man de behandeling te duur. Het was al niet zijn dochter, dus hij wilde niet betalen.” Uiteindelijk trok Feico zelf de portemonnee: “Het is maar goed dat ik hier niet het hele jaar ben, dan zou ik failliet gaan.”

Het verschil zit hem niet alleen in de harde centen. “Mensen hebben hier heel weinig kennis over hoe het lichaam functioneert. De meesten zien een grote rode pil of injectie als de ultieme behandelmethode voor alles.” Dat maakt het behandelen nog wel eens moeilijk als er helemaal geen pil of injectie nodig is. “Ik probeer het vaak uit te leggen. Maar als er veertig mensen in de wachtkamer zitten, heb je daar niet altijd tijd voor. Ik heb een doos paracetamol of ibuprofen staan, dan geef ik daar een pilletje uit en zijn ze tevreden.”

Niet weg te slaan
Ondanks de dilemma's is Feico niet weg te slaan uit India: “Het is een prachtige omgeving. En het werk is leuk. Je leert als arts om creatief te zijn. Je kunt hier drie mensen hebben met dezelfde aandoening, die je alledrie op een andere manier behandelt, op een manier die bij ze past. Dat is in Nederland ondenkbaar.”