Zijn ouders hebben hun hele leven lief en leed gedeeld, vertelt Dimitri. Toen zijn moeder Godelieve (74) tien jaar geleden beginnende kenmerken van dementie kreeg, heeft zijn vader alles op alles gezet om haar zo lang mogelijk bij zich te houden.

Totdat het écht niet meer ging. “Ze wist niet meer waar ze woonde, ze dacht dat ze bij een vreemde in huis was. Het brak mijn vaders hart elke avond.” Afgelopen december is ze naar een verpleeghuis in Roosendaal gegaan. Sindsdien bezocht zijn vader haar elke dag. Totdat corona kwam.

Van het ene op het andere moment mocht vader Henk (79) niet meer bij Godelieve op bezoek. “Het was een dramatische situatie”, vertelt Dimitri. Met zijn vader ging hij zijn moeder opzoeken in de tuin, achter het hek. “Mijn moeder stond aan de ene kant te huilen en met vader met een brok in zijn keel aan de andere kant. Dat is niet menswaardig.”

Ook het bezoek achter een glasplaat vond hij geen succes, waarbij bezoekers konden praten met bewoners via een babyfoon. “Die babyfoon was aan het rondzingen, zo maak je geen wezenlijk contact. En het is zo dubbel dat een verzorgende dan wel bij mijn moeder is en haar kan aanraken en wij achter het glas zitten.”

Overigens neemt hij het verpleeghuis van zijn moeder niets kwalijk. “Ik begrijp dat die mensen er ook maar het beste van maken en moeten roeien met de riemen die ze hebben. Dat ze heel erg hard hun best doen.” Maar ondertussen is zijn vader aan het eind van zijn Latijn, zegt Dimitri. “Het bewustzijn van mijn moeder is nu op een heel ander niveau. Liefdevolle aandacht is voor iedereen fijn, aangenaam en broodnodig.”

Groot was dan ook de opluchting toen er een versoepeling in de bezoekregeling voor verzorgingshuizen kwam. Maar toen Dimitri de brief zag met regels waar zijn vader zich aan moet houden, zakte de moed hem opnieuw in de schoenen. Eens in de acht dagen mag er één persoon langskomen. Met handschoenen, mondkapje en op anderhalve meter afstand.

“Van zachtheid en intimiteit is helemaal geen sprake. En mijn moeder is in een stadium van dementie waar dat het enige is waarmee je nog een beetje contact kunt maken.” Maar aanraken mag niet. “Wat heeft ze eraan als er iemand met handschoenen een mondkapje op anderhalve meter afstand komt zitten? Ik wil gewoon haar hand vasthouden.”

Echt contact, daar gaat het Dimitri om. “In verzorgingshuizen gaat het niet alleen om tijd van leven maar ook om kwaliteit van leven. Mijn moeder is 75 en heeft een prachtig leven gehad met mijn vader. Wat zou het fijn zijn als ze gewoon even samen hand in hand bij elkaar kunnen zitten. Zonder handschoenen. Zonder mondkapjes. Gewoon even bij elkaar zijn. Dat is alles.”