Agy is een zoon van Iraanse ouders die zo’n 25 jaar geleden als politiek vluchtelingen naar Nederland kwamen. In zijn jonge jaren vond hij het heerlijk om te sporten. “Ik heb van alles gedaan, van badminton tot tennis en van dansen tot zwemmen. Toen ik aan karate deed, voelde ik dat ik daar het beste uit mezelf kon halen. Later ben ik overstapt naar MMA, heel veelzijdig, krachtig en explosief.”

Met MMA pakte 'The Wolverine' twee wereldtitels in de internationale organisatie Cage Warriors. En dat voor iemand die het eigenlijk niet leuk vindt om harde klappen uit delen. “Ik houd niet per se van vechten en mij geeft het geen plezier om iemand knock-out te slaan of schoppen. Het uitdagende is om iedere wedstrijd een plan te bedenken en dat uit te voeren. Ik ben nooit de snelste, grootste en sterkste geweest, maar ik ben wel wereldkampioen.”

Het incasseren is geen probleem. “Ik schrik niet van een klap of lowkick. Vechtsport is voor mij net zo normaal als autorijden. Natuurlijk heb ik weleens angst voor een wedstrijd. Iedereen die zegt dat dat niet is, liegt. Zodra de kooi sluit, is er geen ruimte meer voor emotie en ben ik bezig met mijn plan.”

Als prof won hij zeventien wedstrijden tegenover vier nederlagen. Het bereiken van de top was geen makkelijk pad. “Op het hbo bijvoorbeeld kreeg ik geen topsportstatus. Je moet keuzes maken, uiteindelijk moest ik stoppen met mijn studie.

Ook op sociaal gebied moet je inleveren. Van mijn 18e tot 28ste heb ik van het minimum geleefd. Jaar in jaar uit was het overleven. Met altijd in mijn hoofd dat ik de top zou halen. Al die opofferingen zijn het waard geweest.”

Op korte termijn hoopt de Tilburger een financiële klapper te maken. Op 4 mei start hij in Frankfurt aan de ‘Champions League’ van de MMA. “Voor 12.000 mensen, heel gaaf. Bij dit toernooi met 16 deelnemers is er een miljoen euro aan prijzengeld, waarvan 300.000 voor de winnaar. Als ik dat win, verandert alles.”

De drang om de kooi in te gaan is onverminderd groot, maar wel is hij de laatste tijd een ander mens geworden. Hij heeft zelfs een oude jeugdliefde weer opgepakt: piano spelen. “Als topsporter moet je egoïstisch zijn, maar sinds kort zijn we ouders van een dochter. Als ik thuiskom en ik zie dat lachende gezichtje, dan vergeet ik alles om me heen. De nachten zijn korter, maar ik doe nog hetzelfde, alleen dan met minder slaap.”

Zijn houdbaarheidsdatum is naar eigen zeggen over vijf jaar. “Ik wil mezelf pushen om te kijken hoe ver ik nog kan komen. Voor de toekomst lijkt het me mooi om me meer in te zetten voor de jeugd. Ik probeer nu regelmatig bij sportevenementen te zijn. Er zullen altijd mensen zijn die niet in je geloven. Door me te mengen met de jeugd of mensen die dromen van 'niet haalbare' sportcarrières hoop ik dat sportdromen wat dichterbij komen. Ook via Instagram help ik jongeren met vragen en geef ze nieuwe hoop."