Ver voordat het woord 'crisis' gevallen was, wist de familie Eleonora in Oss al wat armoede was. De lege flessen moesten ingeleverd worden als ze een pak pannenkoekenmix wilden kopen. "We zagen de tsunami van armoede al aankomen", zegt vader Mart.
Het gezin werkte destijds mee aan een reportage en gaf armoede in Brabant een gezicht. Vader, moeder, dochter en vijf zoons hadden zeer weinig  te makken en lieten dat ook gewoon op tv zien. “Ik ben de schaamte voorbij”, zei moeder Marisa toen. De reportage maakte veel los.  
Drie zoons sliepen bij elkaar op een kamertje. En twee andere zoons sliepen bij vader en moeder op de kamer. Een seksleven was er niet bij. Vader Mart zei toen met een schaterlach: “We hebben het al vaak genoeg gedaan.”
Niet klagenIn 2014  is er weinig veranderd. Alle kinderen wonen nog thuis en zijn nu tussen de 16 en 28 jaar. De familie woont ook nog steeds in dezelfde rijtjeswoning in Oss. De jongste zoon van 16 slaapt op de ouderlijke slaapkamer.
Vader Mart: “Dan kan ik hem in de gaten houden zodat-ie ’s nachts niet te lang met zijn gsm bezig is.” Moeder Marisa: “Ik heb inmiddels wel een pacemaker. En ik heb een hele zak vol medicijnen. Dan red ik het wel. Maar ik klaag niet.”
Boeltje pakkenOok nu moeten ze om en nabij de twintig euro per dag leven. “We hebben in ieder geval altijd te eten,” zegt moeder Marisa. In 2005 zag ze het af en toe niet meer zitten. Ze zei toen: “Ik hou het bijna niet meer vol. Ik ben in staat mijn boeltje te pakken en weg te wezen. Maar dat kan niet.  Je wilt je kinderen ook niet de steek laten.”  
Ze is dus gebleven en is nu trots op haar gezin. “Ze hebben allemaal talenten.” En ‘janken’ zoals Mart en Marisa het noemen, doen ze al helemaal niet. Marisa: “Zoveel mensen hebben het moeilijk. Je moet het ook relativeren he.”