In februari 2014 ontvangt het Meldpunt Huiselijk Geweld via de whatsapp een ijzingwekkend bericht van een moeder. Haar man zou geprobeerd hebben één van haar baby's te wurgen, zo staat er.
Botbreuken en blauwe plekkenDe tweeling wordt naar het ziekenhuis gebracht. De dokter ziet bloeduitstortingen bij de kinderen. Bij één kind op het voorhoofd, het kaakgewricht, de kin, de rechterwang en borst. Bij het andere kind ziet de arts bloeduitstortingen op de jukbeenderen. En een zwelling op de borstkas.
Van beide kinderen worden röntgenfoto's gemaakt. En dat is het moment waarop iedereen zich rot schrikt: twintig ribbreuken, een breuk van de linkerbovenarm, een breuk aan het linkerspaakbeen en een breuk aan het dijbeen. Dertien ribbreuken, een breuk aan het spaakbeen, een gebroken ellepijp, een gebroken scheenbeen en een gebroken linkerdijbeen.
Verbaasd over letselDe hulpverleners zijn met stomheid geslagen. Een medewerkster van de GGzE, die sinds 2013 bij de vader op bezoek kwam, is verbaasd dat de kinderen zoveel letsel hebben. Eigenlijk vond ze de vader best zorgzaam. Nee, ze had dit nooit kunnen denken.
De vader wordt gearresteerd en verdacht van poging tot doodslag en zware mishandeling. Van de poging tot doodslag wordt hij vrijgesproken, wel moet hij een jaar de cel in wegens zware mishandeling. De moeder wordt ervan verdacht dat ze niet ingreep bij de mishandelingen. De rechtbank spreekt haar vrij.
Ongeluk op de bouwInmiddels is de vader weer vrij en doet hij zijn verhaal. Een ontmoeting durft hij niet aan, dus gaat het per e-mail. In de mails eindigen alle zinnen met een uitroepteken, soms meerdere uitroeptekens. En af en toe gaat alles in hoofdletters. Zijn verhaal begint bij een ernstig ongeluk.
"Ik was als zelfstandig ondernemer werkzaam op de bouw in betonwerken, vloeren en isolatiewerken", zegt hij. Het was een goedlopend bedrijfje. "Tot ik op het werk werd aangereden door een busje met aanhangwagen met daarop zwaar materiaal."
De vader was meteen buiten westen en merkte niet dat hij naar de andere kant van de straat werd geslingerd. Daar reed een andere auto over hem heen.
'Geen gevaarlijke gek'Hersenletsel, verbrijzelde botten en gebroken ruggenwervels waren het resultaat. De vader leeft nog steeds met veel pijn, zegt hij. Met het hersenletsel valt het wel mee, vindt hij. "Ik ben geen gevaarlijke gek, of zo."
De rechter vindt hem wel verminderd toerekeningsvatbaar en houdt er in zijn vonnis rekening mee.
De vader raakt geïsoleerd na het ongeluk. Hij woont bij zijn ouders op zolder. "In één seconde was ik alles kwijt, mijn werk, mijn bedrijf."
'We waren gelukkig'De vader krijgt wel een schadevergoeding, hij knapt een huis op en ontmoet via internet een Indonesische vrouw. Vanaf dat moment gaat alles pijlsnel, binnen een paar maanden zijn ze getrouwd en is de vrouw zwanger. Te snel eigenlijk, zegt de vader. "Maar we waren gelukkig."
Het stel is in zijn nopjes met de tweeling. De vader beschrijft het moment dat ze de kindjes voor het eerst op de echo zien. "Het gaafste in mijn leven." Zijn vrouw begon 'te huilen van geluk en was niet meer te stoppen'.
Steeds bozer, ruwerIedereen in de omgeving van het stel, de hulpverlening en ook de moeder, zegt dat hij in eerste instantie een heel liefdevolle vader is. "Ik was in heaven", zegt hij zelf. Maar toch gaat het mis. De vader wordt steeds ongeduldiger, bozer, ruwer.
Hij propt bij het aan- en uitkleden van de kinderen de armpjes ruw in de mouwen. Hij rent met de kinderen de trap op en af. Volgens justitie drukt hij bij de kinderen op de borstkas. Zijn vrouw zegt bij de rechter dat hij met de kinderen schudt.
Uiteindelijk probeert hij volgens zijn vrouw een kind te wurgen. Om het kind vervolgens neer te gooien op een kussen. Reden: het kindje wilde niet drinken, schrijft de moeder in de whatsapp. De rechter vindt dat er niet genoeg bewijs is dat dit ook echt is gebeurd.
'Helemaal op'De zorg voor de kinderen groeit de vader boven de pet. Zeker omdat de moeder na een zware bevalling ook herstellen moet. En het jonge gezin kampt met een heleboel andere problemen, zoals geldproblemen. De schadevergoeding is op, het geld is er doorheen gejaagd.
Het is één en al stress in huis. "Na drie-en-een-halve maand was ik helemaal op. Ik had erg veel pijn en ik moest doorgaan, want alles ging door met mijn gezin en huishouden. Ik had veel te weinig rust en slaap," zegt de vader.
Maar om hulp vragen doet hij niet, wordt gezegd in de rechtbank. Dat rekent de rechter hem zwaar aan. De vader zou alles zelf willen doen. Hij wordt omschreven als koppig en eigenwijs. "Verdachte wist dat hij overbelast raakte en dat het niet goed was hoe hij met de kinderen omging", zegt de rechter.
'Op de klippen'De vader benadrukt dat er wel degelijk hulp was. "De GGzE kwam al zeven maanden bij ons over de vloer, maar tegen mijn ouders zeiden ze dat het eerst fout moest gaan voordat ik hulp zou krijgen. Ze hebben het op de klippen laten lopen."
"Ik had niet in de gaten dat ik ruw met de baby's omging, totaal niet. Ik was net een robot die zijn programma afwerkte zonder te weten dat ie leeft, zeg maar. Ik heb niets met opzet gedaan. Echt niet."
"Ik probeer het niet goed te praten. Ik neem het mezelf kwalijk. Ik heb gefaald en heb het daar elke dag moeilijk mee."
Botbreuken bleven onopgemerktDe vader merkt de botbreuken niet op. Zijn vrouw ook niet. Het consultatiebureau niet. De GGzE niet. Dat stuit op onbegrip. Zoiets merk je toch?
Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) zegt in een rapportage voor de rechtbank dat tachtig procent van de ribbreuken bij jonge kinderen geen klachten veroorzaakt en vaak niet gepaard gaat met uitwendig zichtbaar letsel.
De breuken aan de ledematen gaan volgens het NFI ook zelden gepaard met klachten en blijven vaak onopgemerkt. De rechtbank gaat hierin mee.
'Nog steeds trots'Volgens de vader 'brak zijn hart' toen hij hoorde van de verwondingen bij de kinderen. Inmiddels volgt hij een behandeling bij een kliniek, waar kennis is over niet-aangeboren hersenletsel.
"Mijn toekomst is samenwerken met instanties en zeer mijn best te doen met alles. Zeker wil ik een band met mijn kinderen. Ze zijn mijn leven. Ze zijn zo mooi en knap. Ik ben erg trots, nog steeds."