Natuurlijk had hij bij zijn debuut in de Tour de France liever een zoen van de rondemiss ontvangen. Maar helaas, na een lange bergetappe kwam hij als tweede over de meet. Nipt geklopt in de sprint. Toch een hele prestatie, want Piet Damen was amper twee weken van beroep wielrenner. Hij wist als enige ploeggenoot Charly Gaul uit Luxemburg bij te benen en hem zo in 1958 te helpen aan diens enige Tourzege. 

Piet kijkt met voldoening terug op zijn sportcarrière. Zij aan zij met kanonnen als Federico Bahamontes en Jef Planckaert. Vijf deelnames aan de Tour de France, een Giro, Nederlands kampioen en winnaar van de respectabele Vredeskoers, de enige Nederlander die dat ooit presteerde. 

Salaris
De huidige topsalarissen van de coureurs steken schril af bij de beloning in vroeger dagen. "Je kreeg duizend gulden per jaar en een ritzege leverde 250 gulden op. Je moest hard trainen en vol op de pedalen anders kon je er niet van leven."

Sky, SunWeb of QuickStep trapten niet mee. Er was amper commercie, laat staan sportmarketing. Het waren de roemrijke dagen van nationale ploegen. Nederland en Luxemburg stuurden samen een afvaardiging naar de Tour. België had een A- en B-selectie, samen goed voor 24 coureurs. Frankrijk was vertegenwoordigd met nationale en regionale selecties, zoals de Spanjaarden en Italianen. 

Het voortjagende peloton was toen evenmin van gevaar ontbloot, herinnert Piet zich. "Je had geen tijd om te filosoferen over andere zaken. Je moest voortdurend opletten anders lag je zo op de grond."

Verzorging
"Je kreeg tijdens de etappe maar één keer verzorging. De rest moest je zelf regelen. Als je op een terras een flesje bier zag staan dan pakte je dat, maar later voelde je altijd de terugslag", bekent hij met een knipoog.

Er waren volgwagens, maar liefst twee. "Had je pech dan kreeg je van de laatste helpers een fietsband om je nek. Dan moest je  in je eentje aan het repareren. Iedereen droeg verplicht een gonfleur bij zich, zo'n cilindertje met perslucht."

In Piets gloriedagen was de Tour een stuk langer. "Je reed echt een hele ronde. Nu korten ze hele stukken af met het vliegtuig." Van dat Spartaanse koersen is niets over. Piet ziet het met lede ogen aan. "Halveer de Sky-ploeg en gebruik de oortjes alleen voor de veiligheid. Dan zal het wielrennen vanzelf spannender worden."

Kilometervreter
Na zijn wielerloopbaan begon Piet een café in Helmond. Dat stond in de sterren geschreven. Geboren in Lieshout en samen in de schoolbankjes met de familie Swinkels van Bavaria. "Ze hebben me overgehaald om achter de tap te gaan staan."

Na 23 fijne jaren achter de toog draaide hij de bierkraan definitief dicht. Zijn racefiets heeft hij al die tijd weinig stof gevangen. Piet koerste onafgebroken door. Dagelijkse ritten, tussen de 50 en 80 kilometer, houden de 84-jarige nu fit. "Ik ga altijd alleen. Dat vind ik minder gevaarlijk en dan kan ik mijn eigen route bepalen. Zonder bemoeienis van anderen."