Ze weet nog haarscherp hoe het begon. "In groep drie liep ik naar de wc toen een ouder kind een houten blokkentoren omgooide, tegen me aan. Ik had een gat in mijn hoofd en moest naar de huisarts. Dat was zo'n beetje de start."

Emma was anders dan de rest en ze werd het mikpunt van treiterijen. Uitlachen en smiespelen op het schoolplein groeide uit tot schelden en naroepen, en dat de hele basisschoolperiode lang. "Dan riepen ze, 'Hee, moet je zien, die broekpoeper die daar loopt'."

Acht of negen was ze toen. In haar eigen klas werd ze niet gepest, maar Emma was wel een buitenbeentje omdat niemand met haar bevriend durfde te zijn, uit angst om ook het doelwit te worden van de oudere kinderen en hun venijn. "Ik was echt alleen in die periode."

Zachtjes vertelt ze: "Op een gegeven moment werd ik zelfs aangemoedigd een einde aan mijn leven te maken. 'Wat doe je hier eigenlijk nog?', zeiden ze. 'Zie je wel dat je niemand hebt die van je houdt.' "

"Als elke dag tegen je wordt gezegd dat de wereld beter af is zonder je, dan ga je dat op den duur ook geloven. Ik liep destijds met zelfmoordgedachtes rond en ik heb meerdere keren bij school staan twijfelen of ik naar het spoor zou gaan. In plaats van naar huis te fietsen."

Erover praten met haar ouders kwam niet in haar op. "Ik denk dat het toch een soort van schaamte was", zegt ze. "Papa en mama merkten wel dat er iets met me was. Maar als ze ernaar vroegen, schoof ik het zorgeloze luikje naar boven en wuifde ik hun zorgen weg: 'Nee hoor, er is niks'. Het masker dat ik opzette, daar kon niemand doorheen komen."

Emma wilde niet dat haar ouders haar verdriet zagen. "Avondenlang lag ik huilend in bed, in de hoop dat ze het niet hoorden. 's Morgens ging ik met buikpijn naar school en duimde ik dat ik de dag goed zou doorkomen."

In die periode zocht ze haar troost in eten en stiekem snoepen. Zoveel dat ze op jonge leeftijd obesitas kreeg. Pas rond haar twaalfde, ze was net van de school af waar ze zo was gepest, vond ze de kracht om zich uit te spreken tegen haar moeder over wat haar allemaal was overkomen.

"Ze schrok enorm, maar reageerde zo lief", blikt Emma terug. "De volgende ochtend belde mama meteen de huisarts. Ik had het geluk dat ik direct terechtkon bij de jeugd-GGZ, die net bij ons in de buurt was geopend. Het was heel zwaar, want ik was 12 en ik kreeg therapie die eigenlijk bedoeld is voor volwassenen. Maar ik zette door, want ik wist dat ik hulp nodig had."

Toen ze haar pestperiode op haar zestiende kon afsluiten na intensieve therapiesessies, begon haar strijd tegen de kilo’s. "Ik had morbide obesitas. Paardrijden deed ik het liefst, maar mijn gewicht zat me in de weg en het was langzamerhand niet meer verantwoord om te rijden. Ik moest echt wat aan de kilo’s doen."

Met hulp van een diëtiste en veel doorzettingsvermogen lukte het Emma om bijna veertig kilo af te vallen. "Ik ben elke dag gaan wandelen en op m'n calorieën gaan letten", vertelt ze. "Door de kilo’s en het pesten hield ik niet van mijn lijf, maar toen kwam er langzaam een verandering in hoe ik mezelf zag."

De tattoo, die ze op haar 19e liet zetten, is een ode aan deze verandering. "Het schetst een beeld over mijn leven, de uitdagingen, wat ik heb moeten doorstaan en overwonnen, ondanks mijn prille leeftijd."

Emma's tatoeage bestaat uit drie verschillende bloemen: de kersenbloesem, de gladiool en de roos. Iedere bloem heeft voor haar een eigen betekenis. De kersenbloesem staat voor geluk, de gladiool voor kracht en de roos voor liefde.

Afgelopen december liet ze een buikwandcorrectie en borstlift doen om het overtollige vel weg te laten halen. "Ik heb wat meer zelfliefde gekregen", zegt ze. Het betekende een definitieve afsluiting van de meest zwarte bladzijde uit haar bestaan. "De bladzijde die mij een knauw heeft gegeven voor de rest van m’n leven. Maar ook het besef dat ik er ondanks alles nog steeds ben. Dan denk ik: jee, je hebt 't toch maar geflikt, al die jaren."