Chantal en Michael staan namelijk niet geregistreerd als medehuurder en zouden daarom op de wachtlijst komen: een wachtlijst van zeven jaar.
Vijftien jaar geleden verloren Chantal en Michael hun vader al aan een ernstige ziekte. In maart van dit jaar kregen de broer en zus te horen dat ook hun moeder ongeneeslijk ziek was. Op Hemelvaartsdag overleed ze.
'Vechten voor het huis'Druk doende met de crematie van dinsdag zijn de gedachten van Chantal en Michael ergens anders. Het baart ze grote zorgen dat ze hun huis in Uden wellicht moeten verlaten. "Mijn moeder was hoofdhuurder, wij zijn geen mede-huurder. Bij woningstichting Area is het dan beleid dat de achtergebleven kinderen het huis uit moeten", zegt Chantal. "We moeten haar nog cremeren terwijl we vechten voor het huis."
De grootste angst van haar moeder lijkt werkelijkheid te worden. "Ze wilde per se niet dat wij achterbleven en uit dit huis moesten. Alles hier herinnert aan papa en mama." Chantals nicht Angelique zet alles op alles om Area zo ver te krijgen haar familieleden toch in het huis te laten blijven. "Ze komen op een wachtlijst van zeven jaar. Want er is op dit moment geen woning te krijgen. Andere woningzoekenden gaan voor."
Handtekeningen- en FacebookactieOok de buurt komt in actie met een handtekeningenactie die inmiddels al heel Uden heeft bereikt. Via Facebook vragen Chantal en Michael aandacht voor hun zaak, en met succes. Hun actiepagina is inmiddels al door ruim 300 mensen geliked en hun berichten zijn al 3800 keer gedeeld'.
Geen telefoonnummerWoningstichting Area laat in een reactie weten dat ze geen telefoonnummer hadden van Chantal en Michael en daarom geen contact met hen hebben kunnen opnemen. Via een advocaat wordt nu alsnog contact gezocht met de achtergebleven kinderen.
Area kan niet beloven dat Chantal en Michael in hun huis kunnen blijven wonen, 'maar ze belanden in ieder geval niet op straat', aldus woordvoerster Sandra van der Heiden. Ze zouden dan ook meteen een andere woning aangeboden kunnen krijgen. Van der Heiden zegt dat er jaarlijks drie tot vier soortgelijke gevallen als Chantal en Michael zijn.