Als 17-jarige ging Suzanne Kos het leger in. En als militair weet je één ding zeker: de kans bestaat dat je uitgezonden wordt naar een oorlogsgebied. Voor Suzanne was op haar 36e het moment daar.
En dat vond ze dat ook geen probleem. “Daar train je toch voor? Ik bent niet voor niets militair geworden.” Haar echtgenoot had dezelfde instelling. “Hij is ook militair en weet net zo goed: dit hoort bij je vak”, zegt Kos
'Dat kwam hard binnen'De eerste twee maanden in Afghanistan gingen als een roes voorbij. “Werken, sporten, eten, slapen, je doet gewoon je werk. Maar na twee maanden vroeg een collega opeens: ‘Ben jij moeder? Wat doe je dan hier?’ Dat kwam zo hard binnen. Vanaf toen had ik het zwaar", vertelt Kos.
Angst was er ook. Ze zat in gevaarlijk gebied. Er waren elke dag wel luchtaanvallen. “Het voelde alsof ik op een rood kruis leefde. En er vielen in die tijd ook doden onder de collega’s, dat was moeilijk."
Afwezigheid bleek te zwaarNa vijf maanden kwam Suzanne Kos ongedeerd weer thuis. Maar ze merkte meteen dat haar afwezigheid te zwaar was geweest voor haar kinderen. Ze besloot een jaar later om uit het leger te stappen. “Ik heb twintig jaar gediend, alles meegemaakt, maar ik wilde na die missie kiezen voor mijn kinderen.”
Maandag 9 november is Suzanne Kos speciale gastspreker bij de jaarlijkse Veteranenlezing in Zeist. Die staat dit jaar in het teken van vrouwelijke veteranen.
Volgens Kos een belangrijk thema. “Ik denk dat veel mensen niet weten dat er ook heel veel vrouwelijke veteranen zijn. Maar liefst 6000. En daar zitten ook moeders bij."