Het verhaal over de tuin heeft eigenlijk een trieste aanleiding, vertelt Carlo Hermans van de Kurketrekkers: "De vrouw van een van onze leden werd hier opgenomen in de hospice. De verwaarloosde tuin viel hem onmiddellijk op. Uit frustratie is hij wat onkruid gaan plukken. Na haar overlijden zijn we hier samen met andere leden terug naar toe gekomen om de van dit 'onkruidperkje' weer een mooie tuin te maken."

En dat was nog een hele klus, die maanden ging duren. "Nadat we de bosmaaier hadden gebruikt ging er 25 ton nieuwe tuinaarde op en 1300 nieuwe planten in. Daarnaast hebben we prieel gemaakt, een waterspuwer aangelegd die in een roeibootje spuit." De vereniging werd daarbij geholpen door verpleegkundigen van de hospice, die zich ook groen en geel ergerden aan de dorre wildernis.

"Het leven van de bewoners in een hospice wordt heel erg eenvoudig, waarbij je alleen nog kunt genieten van kleine dingen. Van het eten, van het bezoek van familie. En sinds kort dus ook weer van deze opgeknapte tuin. De bewoners kunnen hier weer rondlopen of we zetten ze met bed en al op het terras. Ook de reuring in de tuin waarin werd gewerkt vonden de bewoners gezellig", vertelt verpleegkundige Jeanette Koeman.

De hospice ligt in Roosendaal naast het voormalige Charitas-ziekenhuis, waar tot 1965 zusters uit naastenliefden patiënten verzorgden. "Die naastenliefde zit er bij onze vereniging van nature ook wel in. Een stukje hulp bieden waar je kunt. En vooral de pensionado's in de club hadden de tijd om dit te doen. Maar het is ook goed voor de saamhorigheid binnen de carnavalsvereniging. En het fijn om te horen en te zien dat het door de bewoners van deze hospice erg wordt gewaardeerd", vertelt Hermans.

Hier en daar moet nog wat worden afgewerkt, zoals een stukje stoep, wat beelden en elektriciteit aanleggen. Maar dat kan de pret voor Anneke Burgers niet drukken. "De tuin doet me denken aan Fijnaart, waar ik heb gewoond. De planten, de bomen. Ik ben een buitenmens en geniet hiervan. Als ik 's morgens de gordijnen open, dan kijk ik recht in deze tuin. Het geeft mij vrolijkheid en moed, zeker als ook nog de zon schijnt. Dagelijks geniet ik ervan en loop ik met mijn rollator door de tuin naar het poortje en terug. En nog eens."

Donderdag wordt de tuin feestelijk geopend. "Ik hoop dat ik dan nog leef om een glaasje mee te pakken", lacht Anneke.