Toen de oorlog uitbrak was Harrie 7 jaar oud. Die oorlog maakte hij van dichtbij mee. "Ik weet nog goed dat het voetbalveld in Loon op Zand helemaal open lag door de ontplofte granaten."

Na de bevrijding richtte hij zich op zijn werk als bouwvakker, inclusief beunen in de avonduren. Maar niet op de trainingsavonden van Uno Animo, want voetbal was zijn passie. Op 19-jarige leeftijd debuteerde hij in het eerste elftal, waarin hij uiteindelijk zestien jaar speelde.

Als rechtsback was Harrie snel, fysiek sterk en hij kon goed koppen. Na zijn jaren in het eerste voetbalde hij jarenlang bij de veteranen. Harrie hing vervolgens zijn voetbalschoenen aan de wilgen.

Een paar jaar geleden kon hij echter naar de winkel voor nieuwe schoenen. Bij Uno Animo werd gestart met walking football, ook wel wandelvoetbal genoemd. Er zijn een aantal regels, al kun je je vraagtekens zetten bij 'walking' omdat er nog regelmatig sprintjes worden ingezet. De bal mag niet hoger dan heuphoogte worden geschoten en lichamelijk contact is niet toegestaan.

Harrie reageerde enthousiast op de uitnodiging. "Eerst beginnen we met een warming-up, daarna gaan we lekker voetballen. Ik vind het belangrijk om lekker te blijven bewegen. Ik heb ook altijd veel gewandeld en gerolschaatst. Zolang het gaat met mijn gezondheid, blijf ik actief. En na afloop is het altijd gezellig met de mannen."

Trainer Jan van Gool geniet van de aanwezigheid van Harrie. "We hebben het bij Uno Animo goed voor elkaar met 32 leden bij walking football. Iedere week staan er meer dan 20 mannen op het veld. Harrie is een rustige speler die voor zijn leeftijd nog heel sterk is. En niet onbelangrijk: hij speelt de bal altijd naar de juiste kleur."

Ploeggenoot Ton Janssen noemt Harrie een voorbeeld voor alle seniorenleden. "Hij vindt walking football een uitkomst voor de oudere voetballer en het wil zo lang mogelijk blijven bewegen. Wij zien Harrie als een rolmodel."