De NAC-verdediger (24) is een man van de tijd. Van discipline ook. Én van ambities. Veel hoopt hij nog te winnen. Maar één titel heeft deze superprof al te pakken. Die van meest Hollandse Braziliaan van Nederland. ,,Ik eet liever een kop erwtensoep, dan dat ik de samba dans."

Het zijn keurig geformuleerde woorden die enigszins schril afsteken uit de mond van een Zuid-Amerikaan. Zeker hier aan de zonnige Spaanse kust. Omringd door een zee aan duinen en wuivende palmbomen. Noem het de nuchtere aard van het beestje.
Geen doorsnee Hollander
Het gaat te ver om Eric Botteghin een doorsnee ‘Hollander’ te noemen, bepaald niet zelfs. Maar de van FC Zwolle overgekomen mandekker heeft duidelijk vaker naar Lingo gekeken dan zijn Braziliaanse voorganger bij NAC. Leonardo sprak de taal slechts wanneer hij een snipperdag wilde. Of moe was.

Lachend: ,,Nee, ik voldoe niet aan het beeld dat jullie van Brazilianen hebben. Ik kom niet uit een sloppenwijk, maar uit een redelijk welvarend gezin uit São Paulo. Ben blank, mede vanwege mijn familiebanden in Italië. En op het strand zul je me niet snel met een bal zien jongleren. Daarbij vind ik het onbeleefd om te laat te komen, ga ik elke avond op tijd naar bed, en streef ik het hoogste na."
Taal
Botteghin kan zich prima verstaanbaar maken na vierenhalf jaar FC Zwolle en zes maandjes NAC. En toch is er telkens weer die aarzeling in zijn stem. Steeds, bijna na elke zin, kijkt hij vertwijfeld in de rondte. Alsof hij zojuist iemand tot op het bot toe heeft beledigd. Eerder, op weg naar de zee, had de mandekker al gevraagd of hij sommige vragen desnoods in het Engels mocht benantwoorden.

,,Weet je wat het is", vertelt Botteghin later, als hij meer op zijn gemak is geraakt. ,,Ik durf gewoon niet zo. Dat is ook de reden dat ik aan tafel met de jongens van NAC soms zo stil ben. Zij spreken de taal van de straat en dat gaat heel snel. Als ik me in die gesprekken wil mengen, ben ik bang dat ik de verkeerde dingen zeg. Ja, dat is verlegenheid. Ik wil eigenlijk pas Nederlands spreken als ik de taal volledig beheers. En dat doe ik nu nog niet."
Prof
Zijn buurman binnen en buiten de lijnen, Kees Luijckx, had het eerder op de dag al gezegd. Er zijn weinig jongens zo bescheiden als Botteghin. Het siert hem, volgens de Castricummer. Want áls de Braziliaan iets zegt, is het altijd iets verstandigs. Maar misschien vormt zijn terughoudendheid ook wel een onnodige belemmering als voetbalprof. Niemand bij NAC twijfelt aan zijn capaciteiten, technisch directeur Jeffrey van As voorspelt hem zelfs ‘een hele grote toekomst’, maar alleen de verdediger zelf lijkt soms te veel te prakkiseren.
Druk
Het verklaart mogelijk zijn aarzelende start bij de Bredase club. Botteghin, gehaald als ‘beste speler van de eerste divisie’, zat zelfs een tijdje op de bank. ,,De druk hier is veel groter dan bij FC Zwolle. Het publiek, de media, de trainers; er wordt meer van je verlangd. En als je dan, zoals ons met NAC overkwam, slecht presteert in de eerste vijf wedstrijden, ga je twijfelen. Doe ik het wel goed? Kan ik het niveau wel aan? Gelukkig is het daarna veel beter gegaan."
Steun
Wat heet. Botteghin ging voorop in de stijgende lijn die de ploeg van John Karelse inzette en is al enige maanden een zekerheid in het hart van de Bredase defensie. Geen aanvaller van NAC speelt in trainingspartijtjes graag tegen de door FC Zwolle bij Grêmio Barueri Futebol opgeviste mannetjesputter.

,,Het mooie aan onze spelersgroep is dat iedereen me altijd gesteund heeft. Neem Kees Luijckx, die me fantastisch heeft geholpen. Zoals ook mijn ouders en Braziliaanse vrouw altijd vertrouwen hebben gehouden. Met steun van God komt alles goed. Ik ben naar Europa gekomen met een droom: spelen bij een grote club. En ik ben er weer van overtuigd dat ik nog één of twee stapjes kan maken."
AC Milan
In de zomer van 1990 bracht zijn vader een AC Milan-cap voor hem mee. Kleine Eric was drie jaar oud. Op slag raakte hij verliefd op de Rossoneri. En die kriebels zijn nooit meer verdwenen. Het petje heeft hij nu nog. Als tastbare motivatie voor zijn missie. ,,Ja, als ik ooit in San Siro zou mogen spelen, zou mijn voetbalbestaan volmaakt zijn. Ik mag dan kalm en rustig zijn, ik durf wél te dromen."

Tja, wie weet. Voorlopig woont Eric Fernando Botteghin in elk geval nog gewoon in Breda. De stad die hij bewondert vanwege z’n karakteristieke centrum en gastvrijheid. En waar, als we de weerberichten mogen geloven, vorst op komst is. De NAC’er kan er niet mee zitten. Dan is het eindelijk weer tijd voor pannenkoeken en schaatsen. Want ook dáár is deze Braziliaan dol op.