Staudt wilde ooit zelf zelfmoord plegen. Hij had depressies en kreeg plots paniek- en angstaanvallen. Daarom sprong hij voor de trein. Hij overleefde zijn zelfmoordpoging, maar verloor zijn benen. Hij schreef er een boek over.
De politieacademie in Ossendrecht vroeg Staudt hoe hij zou hebben gereageerd als hij door een of meerdere agenten zou zijn vastgepakt, toen hij op het perron stond. Staudt weet niet wat hij in dat geval zou hebben gedaan, laat hij zondag weten. "Ik ontkende niet dat ik misschien zou tegenstribbelen en me uit alle macht zou hebben willen losmaken."
'Springen eerder een uitdaging'Volgens Staudt was een dialoog in zijn situatie zinloos. "Ik geloof dat ik op dat bewuste moment niet nog enige behoefte zou hebben gehad om daarover te beginnen. Ik zou simpelweg niet meer willen ingaan op een probleemsituatie die ik daarvoor al meer dan eens had uitgelegd."
En als een agent roept dat iemand niet moet springen? "Ik zou dat eerder als een uitdaging zien, die ik zeker zou zijn aangegaan om vervolgens te demonstreren dat ik wel degelijk van plan was om voor een trein te springen", legt Staudt uit.
Onderscheid maken nodigEr moet volgens Staudt een onderscheid worden gemaakt tussen de mensen die nog twijfelen en mensen die zich niet meer laten beïnvloeden. "Een uitgestrekte hand kan op het 'moment suprême' letterlijk als een handreiking naar een andere, betere oplossing worden gezien, al is het alleen maar omdat je je bewust wordt van het feit dat je er niet alleen voor staat. Waarschijnlijk in shock maar toch dankbaar, zullen deze personen eerder afzien van hun zelfmoordpoging en met de agent meegaan."
Maar er is ook een groep die zich niets meer laat wijsmaken. "De groep waartoe ik volgens mij zelf behoorde op de dag dat ik voor de trein ben gesprongen. Mensen die al langere tijd ervoor afscheid hebben genomen van de wereld om zich heen. Absoluut vrede hebben met het feit dat het voor hen voorbij is. Dat het eindelijk voorbij is."
Simpele opmerkingKan een agent dan helemaal niets meer doen? "Als er dan toch iets is waar ik eventueel naar geluisterd zou hebben, dan zou het wellicht deze simpele opmerking zijn geweest: 'Ben je niets vergeten, Viktor?' Misschien waren mijn denkbeelden gaan wankelen, was ik letterlijk gaan wankelen, en had ik echt die stap naar achter gezet, weg van de rand van het perron. Misschien. Ik zal het nooit weten."