Het is een grappig verhaal. De Antwerpenaren van FC Bergman waren op zoek naar een plek voor een nieuwe locatievoorstelling en belandden in het Antwerpse museum, tijdens een verbouwing. "Alsof er een trein door de zaal had geraasd", zo omschrijft een van de acteurs de situatie die ze aantroffen.
Het mocht nietMaar het was inspirerend en ze vroegen aan het museum of ze op de bouwplaats een voorstelling mochten maken. Er is lang over gesproken, maar het mocht niet. Toen bedacht iemand bij het theatergezelschap dat ze gewoon een kopie van een van de museumzalen konden bouwen en dat hebben ze gedaan.
De Antwerpenaren maken theater zonder tekst. Het Land Nod begint als een slapstick met mannen die met een groot schilderij bezig zijn en een Chinese toeriste die een selfie schiet zonder door te hebben dat er boven haar iemand in de lucht bungelt.
Daarna wordt de voorstelling losser van vorm en gaat het niet meer per se over een museum. Het is nog het meest een ode aan een gebouw dat langzamerhand - en zichtbaar-  ouder wordt. En het is een creatieve ode aan de dromen en de verbeeldingskracht waar je in een museum niet buiten kan. Want de afstand en de rust die veel museumzalen typeren, hoeven natuurlijk absoluut niet te gelden voor wat zich in het hoofd van de museumbezoekers (of Vlaamse theatermakers) afspeelt.