In zijn vrije tijd speelt Sam Oomen piano. Soms staat er een in de lobby van een rennershotel en dan kruipt hij erachter. Blijkt hij virtuoos te zijn. Vraag hem naar zijn grote voorbeeld en hij noemt geen sportman, maar de vorig jaar overleden Denker des Vaderlands René Gude.
“Een bekende Nederlandse filosoof”, legt Oomen (20) uit. “Ik ben echt geïnspireerd door zijn manier van uitleggen en zijn strategieën. Echt een hele fijne man om naar te luisteren. Ik heb ook boeken van hem, al moet ik wel rustig zijn in mijn hoofd.” Wat hij van Gude leerde? Wandel niet sceptisch door het leven, blijf optimistisch. “Ik wil blijven genieten van het bevoorrechte leven. Natuurlijk is het een harde sport, kijk maar naar komende zondag. Dat wordt echt geen pretje. Maar haal er wel het optimale uit.”
Schone sportIn niets een doorsnee renner, Sam Oomen. Hij is zo ongeveer de enige in het peloton die in heel zijn leven nog nooit een tweet heeft verstuurd. “Twitter, tja”, grinnikt hij. “Ik ben koppig. Ooit heb ik gezegd dat ik er niet aan ga beginnen.” Doet hij het ooit wel, dan zal de psychologiestudent ongetwijfeld afknappen op het vluchtige, het vergankelijke. Hij koos bewust voor Giant-Alpecin, omringd door jongens die, zoals hij, ook net zo goed op de universiteit zouden kunnen zitten. “Het peloton zal altijd een mix blijven van jongens die goed kunnen studeren en jongens die niets met leren hebben. Hier voel ik me thuis”, zegt Oomen.
Hij ziet zich als een exponent van een generatie die niet slaafs doet wat opgelegd wordt, is ook niet bang om te wijzen naar de jaren vol bedrog die de sport geteisterd hebben. “Nadenken is nuttig. Waarom doe je iets? En wat zijn de consequenties? Zeker bij een schonere wielersport kunnen we een voorname rol gaan spelen.”
‘Heb wel schrik voor Luik-Bastenaken-Luik’Het ging rap de afgelopen maanden. Direct derde in het Critérium International. Stond hij daar naar naast Pinot, op het podium een beetje stuurs voor zich uit te kijken. “En dan maar rustig blijven hé. Komen jullie op bezoek, je leest een hoop over jezelf.” Hij bleef rustig. “Er waren echt wel momenten waarbij ik dacht: zo, dit is pittig. In de Ronde van het Baskenland werd ik voor mijn gevoel weer goed op mijn plek gezet. Maar ik ben er goed doorheen gekomen.”
Het is voorlopig een grote ontdekkingstocht, waarin hij ook nog succes boekt. Woensdag nog 39e in de Waalse Pijl, Oomen had niet eens een goede dag. In Luik-Bastenaken-Luik mag niemand op succes rekenen. Een koers van 253 kilometer. Heel eerlijk: “Ik heb er best schrik voor hoor. Ik heb nog nooit boven de 220 kilometer gekoerst. Het lichtje kan zomaar uit gaan. In een keer: paf. Dan is het over. Maar je moet wel door die grens heen.”
Hij hoopt gewoon zijn kopman Warren Barguil zo lang mogelijk bij te kunnen staan. Misschien via de vroege vlucht, misschien door lang in het peloton te blijven en te wachten. Verder verwacht Oomen er niet te veel van. Nu nog niet, over een paar jaar wel. “Het is toch een monument. Deze koers is een bouwsteen voor de wielersport, weet je wel. In de toekomst hoop en denk ik een rol te kunnen spelen.” En in de tussentijd blijft Oomen genieten. En wordt hij wijzer. Precies zoals het in de boeken van René Gude staat beschreven.