Vier jaar geleden overleed de moeder van Laura. Met haar vader was geen contact en ze woonde een tijdje bij haar opa en oma, maar dat was geen oplossing voor de lange termijn.
Bij Joris en Marjolijn en hun twee dochters vond Laura een nieuw thuis. "Ik voelde me meteen welkom", zegt Laura.
BoosToch was ze in eerste instantie ook soms bang om haar pleegouders boos te maken. "Omdat ik stiekem toch een beetje bang was dat ze me toch niet wilden dan." Maar moeder Marjolijn heeft Laura altijd net zo behandeld als haar andere kinderen. "Daar schrok Laura eerst best van als ik boos op d'r was."
Inmiddels lijkt Laura als een vis in het water. Het is een vrolijke vrouwenbende aan tafel als er een spinnetje op de grond blijkt te zitten. Vader Joris kijkt het hoofdschuddend aan. "Drie dochters, een vrouw en zelfs de cavia is een vrouwtje", zegt hij lachend.
FotokistLaura mist haar moeder natuurlijk nog wel en heeft een kist met foto's van haar waarin ze af en toe herinneringen kan ophalen. "Soms voel ik me toch anders dan de anderen. Ik heb een kleurtje en als we als gezin ergens zijn, reageren mensen daarop. Dat snap ik wel, maar dat is ook moeilijk."
Joris en Marjolijn Peeters hopen dat meer mensen pleegouder willen worden. "Je moet er ook niet te ingewikkeld over doen", vindt Joris. "Je kunt niet alles voorspellen van wat het wel of niet in je leven gaat betekenen. Dus een beetje rationeel ernaar kijken is heel verstandig, maar vervolgens mag je ook wel je gevoel volgen denk ik."
Marjolijn: "Het is eigenlijk iets heel bijzonders dat je het kind van een ander mag opvoeden."