Het begint met een knipoog. Wie de expositiezaal binnenloopt, staat oog in oog met een groot bronzen beeld van een gezicht dat steunt op een hand, de wijsvinger bedachtzaam tegen de lippen. Maar wie verder loopt, ziet dat je vanaf de deur de achterkant van het gezicht ziet, zeg maar het holle negatief. Ergens tussen de deur en het beeld gebeurt er iets waardoor het plaatje in je brein omklapt. Het eerste beeld dat je op deze expositie 'L'Immagine del Cuore' (Beeld van het Hart) ziet, is dus een illusie, iets wat alleen in het hoofd van de toeschouwer gebeurt.
Dertig jaar Een tweede detail. Op de tentoonstelling staan naast elkaar twee koppen, twee vrouwen  . De een is zo'n dertig jaar oud, de tweede is het laatste beeld dat Margot net voor deze tentoonstelling maakte. Twee keer Margots eigen gezicht, met die kaarsrechte neus.
[youtube:body:https://www.youtube.com/watch?v=ItRiIvoHZBk]
Het zijn allebei mooie beelden. De eerste staat als een blok op de sokkel en is naar binnen gericht, de tweede - waarschijnlijk even zwaar - lijkt door een soort voorwaartse beweging weg te vliegen, heeft beweging, is onderweg en heeft daardoor een toekomst. Pakweg dertig jaar beeldhouwersontwikkeling op een paar vierkante meter.
Honderden ideeën Even verderop beschouwt Homan een van haar eigen beelden, samen met een rijtje bezoekers. Ze wijst naar de bovenste helft van het beeld, een hoofd- en schouderpartij: "De rest van het lichaam is er niet maar ik hoop dat u het niet mist. Ik vind het leuk als u honderden ideeën krijgt en dat hoeven niet persé de ideeën te zijn waar ik mee ben begonnen."
[tweet:https://twitter.com/veganzulal/status/774922657565474816]
Een bijzonder moment in het interview komt als ze praat over het maken van de beelden en het moment dat ze weet dat zo'n beeld af is. Ze beschrijft het als het moment waarop het beeld op eigen voeten verder kan, het moment waarop ze zich neer kan leggen bij de onvolkomendheden die ze nog ontdekt, het moment waarop het beeld 'geen deel meer van mij uitmaakt'.
Bevalling Ja, het klinkt als een moeder en een bevalling.
De beelden van Homan zijn vertrouwd. Ze doen op het eerste gezicht denken aan klassieke Griekse en Romeinse beelden al is ze zelf niet enthousiast over die vergelijking. Het zijn goed geproportioneerde, meestal naakte, mannen of vrouwen met een soort vanzelfsprekende gratie die doet vergeten dat er per beeld maanden werk in kan zitten. Homan: "Ik moet soms weken werk vernietigen omdat ik zeker weet dat het beter kan."
Het is van dezelfde gedrevenheid als de zinnen waarmee ze het interview even later afsluit: "En ik ben er nog lang niet. Ik moet nog zo veel beelden maken."
De tentoonstelling op Slot Zeist duurt tot en met 30 december.