Hij begon ooit als commerciële industriefotograaf, maar twintig jaar sloeg hij het roer om. Hij kampte met gezondheidsproblemen. Toen besloot zijn vrouw hem mee te nemen naar de Noorse Fjorden, daar viel Wim als een blok voor de natuurverschijnselen van het poolcirkel. Inmiddels zijn hij en zijn vrouw, die filmt, op ontelbaar veel expedities geweest naar alle hoeken van de Aarde. Maar uiteindelijk blijven de poolcirkels voor Wim het meest bijzonder.

Antarctica
"Ik ben inmiddels zeven keer in Antarctica geweest. Het is een fascinerend gebied. Als ik morgen de kans kreeg zou ik meteen vertrekken,” aldus Wim vanuit zijn tuin in Vught. “En met de volgende expeditie willen we er dus weer naartoe, naar onontdekte stukjes waar bijna niemand is geweest.”

Verandering
In de twintig jaar dat hij de poolcirkels bezoekt, ziet hij de natuur enorm rap veranderen. “We moeten wel toegeven dat we het behoorlijk hebben verkloot. Ik heb negen kleinkinderen, die zullen een enorm ander poolgebied zien dan ik,” vertelt Wim verontrust. “Maar daarom is het ook belangrijk om het nu vast te leggen, over een paar decennia zullen heel veel diersoorten er niet meer zijn."
[youtube:https://www.youtube.com/watch?v=fRjgIeTfpPg]
IJsberen
Wim doelt onder meer op de ijsbeer. Die is vaak genoeg terug te zien in zijn prachtige foto’s. “Een ander mooi fenomeen is wanneer alle zoogdieren in het voorjaar op een klein stuk land bij de Zuidpool elkaar komen om te vechten en te paren. Daar zie je de ruwe krachten van de natuur en de evolutie.”

En of dat voor een man van in de zeventig niet gevaarlijk is? “Nee, alleen uitgerekend op onze eerste reis bij een inschattingsfout van onze gids toen een ijsbeer dreigend op ons afkwam. Daarna zijn we nooit meer in gevaarlijke situaties terecht gekomen.”

Sponsoring
Tot de financiële crisis in 2008 kon Wim zijn reizen bekostigen van het geld dat hij kreeg voor het tentoonstellen van zijn werk, maar nu zitten de musea zonder geld. Hij krijgt nog financiële ondersteuning van het Rotterdams Natuur Historisch Museum en het WNF. Daarnaast zoekt Wim nog sponsors voor de laatste tien duizend euro die nodig zijn voor de lange reis naar dit ongerept stukje Antarctica. “Ik verdien er zelf geen stuiver aan, maar ik besef wel dat dit een enorm voorrecht is om te mogen doen.”

Tot die tijd geniet Wim nog even van zijn wandelingen door de Brabantse natuur. “Af en toe ga ik met mijn vrouw door de ‘achtertuin’ tussen Boxtel en Oisterwijk wandelen. Daar kijk ik urenlang mijn ogen uit.”