Het museum heeft succes met tentoonstellingen die telkens weer een ander tijdsgewricht portretteren:

• 'Knus' over de jaren zestig trok 170.000 bezoekers.
• Voor 'Wauw' over de jaren zeventig verkocht het museum ruim 100.000 kaartjes.
• In 2014 bracht het museum ook nog eens 'XXL', over grote Brabantse gezinnen.
• Zaterdag begint dus 'Doemdenkers en Positivo's' over de jaren tachtig.

Je eigen teiltje
Gewone voorwerpen in de vitrine... daar gaat het over bij deze tentoonstellingen. Het wasteiltje (Knus) waar je als kind nog in bent afgeschrobd is opeens een museumstuk net als de uitschuiftafel (XXL) uit het huis van opa en oma. En nou gaan we allemaal naar Den Bosch om onze ogen uit te kijken naar de Rubik's Cube die elke familie in Nederland toch nog wel ergens in een verstofte la moet hebben liggen.

[tweet:https://twitter.com/Suggesties/status/868814851480616960]

"Hé, zo hadden we er thuis ook een", moet wel ongeveer het meestgehoorde commentaar zijn bij de bezoekers van deze reeks tentoonstellingen. En al geldt dat natuurlijk niet voor de inhuldigingsjurk van Beatrix, de schaatsen van Yvonne van Gennip of het astronautenpak van Wubbo Ockels (allemaal te zien op 'Doemdenkers en Positivo's'), het maakt wel duidelijk waar het om draait. Het museum gaat even niet over de geschiedenis van de anderen maar over je eigen verhaal. En dat is leuk!

Ingehaald door het museum
Langzaam begint het museum mij in te halen. 'Knus' ging over m'n grootouders en 'Wauw' over m'n ouders maar 'Doemdenkers en Positivo's' gaat over mij. Over de walkman die ik ooit als toppunt van hippe techniek aan een collega cadeau deed - ik hoor het pakpapier nog ritselen - maar die naast de iPhone van nu toch een enigszins hoekige en lompe indruk maakt.

En dan gebeurt er iets geks. Met een Trabant zoals die nu hier in het museum staat, heb ik nog door Oost-Berlijn gereden. Ik vóel nog mijn eigen enthousiasme over de val van dé muur, mijn republikeinse tevredenheid over de krakersrellen tijdens de kroning van Beatrix. Ik heb het gezien op het journaal (internet was er nog niet... écht niet) en het was de wereld waar ik zelf als volwassen man deel van uitmaakte.

Al dat haar
Maar als ik nu naar de foto's kijk, valt me vooral al dat haar op, grote kapsels, dikke snorren, de vreselijk truttige kleren en die kleine autootjes. Met de ogen van nu is de tijd die in mijn hart nauwelijks voorbij is, hopeloos ouderwets en definitief voorbij: alsof kleurenfoto's zwart/wit worden nog terwijl je ze vasthoudt. En bij het Noordbrabants Museum wrijven ze dat er nog even lekker in!

'Doemdenkers en Positivo's', speciaal aangeraden voor tussen de 45 en de 65 én voor jongeren die wel eens willen weten wat hun ouders allemaal uitvraten toen ze jong waren.

[youtube:https://youtu.be/hTP4HHgV7XI]