In 1936 scheef Hendrik Marsman zijn bekende gedicht 'Denkend aan Holland.' De eerste zin van het gedicht beleef je in het echt als je aan boord stapt van de veerboot de Gorinchem-VIII.

“Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan.”

Alleen het woordje ‘traag’ klopt niet. De stroming in de rivier is heel sterk en het water is ook nog eens bruin. “Dat komt omdat het water ook alle modder meeneemt uit de uiterwaarden. Ook drijft er heel veel vuil in het water, van riet tot boomstronken”, aldus Hania. “Daar moeten we wel mee uitkijken anders krijgen we dat spul binnen en zorgt dan voor verstoppingen in het koelwatersysteem van de motor. Dat proberen we echt te vermijden.”

Indrukwekkend mooi
Aan boord krijgt de passagier een indrukwekkend beeld voorgeschoteld hoe hoog het water wel staat. Tussen Woudrichem en het Zuid-Hollandse Gorinchem is de rivier momenteel maar liefst twaalfhonderd-meter breed. Het staat aan allebei de kanten tegen de dijken en stadsmuren aan. Een bredere rivier dan op dit moment bij Woudrichem is er niet i Nederland. Aan boord van de Gorinchem-VIII dobber je mee op een enorme, snel stromende wilde waterplas. Alle uiterwaarden staan vol met water en bomen lijken te groeien op het water in plaats van op het land.

Op z'n ouderwets afmeren
Bij het afmeren in Sleeuwijk moet de kapitein van de Gorinchem-VIII afmeren zonder hulp van zijn apparatuur. De ‘grondradar’ weet namelijk niet meer waar de kade begint en of eindigt. Door het hoge water zijn ‘de lijntjes’ van de kade op het scherm verdwenen. “Het is weer ouderwets vakmanschap”, aldus de kapitein."Lekker improviseren."

Hoe dan ook: de hoogwaterperiode heeft ook z'n mooie kanten. En de pont vaart morgen ook nog en overmorgen gaat de boot ook weer heen en weer en weer weer.