Charlotte woonde van haar 15e tot haar 18e op Maria Regina. Ze kwam in de isoleercel terecht omdat ze 'vervelend' was. "Dat zeiden ze. Ik weet niet eens wat ik verkeerd deed."

Net als andere oud-bewoonsters van het meisjesinternaat vertelt Charlotte ook dat ze elke dag een pilletje kreeg. En van dat pilletje, daar werd ze erg duf van. Die week in de isoleercel kwam dat goed uit: Charlotte heeft vooral veel kunnen slapen.

Opgesloten
Wat Charlotte nog vervelender vond dan de kalmeringspillen, was het opgesloten worden in haar slaapkamer. Elke avond om negen uur was het bedtijd en dan gingen de luiken dicht en de slaapkamerdeuren op slot. 

"Dat voelde benauwd en eng. Als er brand uit zou breken, zouden wij nooit op tijd uit de kamers zijn gekomen." Een keer per week was de nacht extra lang: maandag was de rustavond voor de nonnen. Dan moesten de meiden al om zeven uur naar boven. Met de deuren en luiken dicht zaten ze twaalf uur op hun kamer. Ze konden er zelfs niet uit om naar het toilet te gaan. Op elke kamer stond een po.

Aardig
Toch heeft Charlotte niet alleen slechte herinneringen aan haar tijd bij Maria Regina. "Sommige zusters waren best aardig en ik heb er leren haken, dat doe ik nu nog steeds heel graag. Ik heb er ook het huishouden leren doen."

Nadat Charlotte weg was uit het internaat is ze gestopt met de pillen die ze moest slikken. Ineens had ze weer energie en kon ze met gemak een hele dag werken. Op haar werk kwam ze haar echtgenoot tegen en die heeft haar geholpen met het verwerken van de tijd in Stevensbeek. Maar de littekens zijn er nog steeds. 

"Ik vertrouwde mensen niet toen ik daar net weg was, en nog steeds vind ik dat moeilijk. En ik heb angsten, zoals de angst om te verdwalen als ik in een vreemde stad ben. De herinneringen komen nog steeds terug. Ik hoef maar iets te zien op televisie en dan denk ik weer aan de dingen die ik meegemaakt heb."