Do probeert nu met een crowdfundingsactie de opleiding van Moos te betalen. "Ik heb geen fysieke beperking, daarom krijg ik geen vergoeding voor mijn hulphond."

Do heeft al vanaf haar negende last van depressies. Na haar elfde kwam daar ook nog een posttraumatische stressstoornis bij, met angstaanvallen en anorexia. "Er zijn in het verleden dingen gebeurd die dat veroorzaakt hebben, maar daar wil ik het niet meer over hebben", zegt ze heel stellig.

'Het was zo zwaar in mijn hoofd'
Veel liever heeft ze het over haar hulphond, Moos. Een zwarte labrador, vierenhalve maand oud en in alle opzichten een speelse pup. "Ik had alles al geprobeerd, was jarenlang bezig met therapie, ziekenhuisopnamen, medicatie. Maar niets hielp." Ze stond letterlijk op de rand van de afgrond. "Het was zo zwaar in mijn hoofd. Ik dacht: dit gaat zo niet meer verder, het lukt niet meer. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest."

Dat een hulphond haar redding zou kunnen zijn had Do nooit kunnen bedenken. "Een vriendinnetje kwam met dat idee. Ik kende alleen een geleidehond, maar wist niets van sociale hulphonden." Op de hondenschool die ze bezocht werd haar duidelijk wat een sociale hulphond haar zou kunnen bieden. "Mijn eerste gedachte was: wow! Als dat waar is, dan zou dat me letterlijk kunnen redden."

Do is zelf de opleider van Moos
Samen met haar hondentrainster zocht ze Moos uit. "Ik zag 'm en was meteen helemaal blij." Tegelijk begon ze zelf met de opleiding van Moos tot sociale hulphond. Daarvoor wordt ze begeleid door trainers van de hondenschool van de Stichting Kat en Hond. "Voorlopig is het nog de eenvoudige puppietraining. Hij moet leren om rustig naast me te lopen, om zindelijk te zijn. Maar als 'ie wat ouder is, zou hij bij mij spanning kunnen voelen en me daarvoor kunnen waarschuwen. Of me behoeden voor paniekaanvallen door in drukke situaties tegen me aan te kruipen, totdat ik weer rustig ben."

Dag en nacht zijn ze nu samen. Moos slaapt in een bench in haar kamer, dwingt haar om naar buiten te gaan, om streng te zijn, haar grenzen aan te geven. "Sommige onderdelen van de training zijn heel lastig voor me, maar ik leer er zelf ook van", benadrukt Do.

Crowdfunding
Dat ze haar hond zelf opleidt heeft om die reden zeker een meerwaarde. "Maar het is wel duur, zeker zevenduizend euro voor anderhalf jaar training en begeleiding door de stichting Kat en Hond." Dat geld krijgt ze van geen enkele instantie vergoed. "Ik heb geen fysieke handicap en mijn posttraumatische stressstoornis komt niet doordat ik in het leger heb gezeten."

Omdat ze het zelf niet kan betalen is Do een crowdfunding gestart. Iedereen die een bijdrage stort krijgt een wachtwoord voor een besloten blog die ze bijhoudt over haar ervaringen met Moos en de vorderingen die ze met hem maakt.

'Hij blijft altijd bij me
Op straat wordt ze regelmatig aangesproken door mensen die haar zien wandelen met haar Moos. Die heeft dan een hondendekje aan waarop staat dat hij een hulphond-in-opleiding is en niet aangeraakt mag worden. "Mensen vragen me vaak of ik het niet moeilijk vind dat hij na een paar jaar weer weg moet. Maar Moos gaat niet weg. Hij blijft altijd bij me."

Sinds kort zitten Do en haar hond Moos samen op voetbal. "Met Moos erbij durf ik weer mee te doen met sociale activiteiten."