Vlak voor de onthulling spreken we Sue en haar broer Tim Macleod Clarke op een paar honderd meter van het weiland waar hun vader om het leven kwam. Sue Ivory: "Ik heb het graf van mijn vader bezocht. Ik voel me zo vereerd dat uw landgenoten er al die jaren voor gezorgd hebben. Het is de eerste keer dat ik hier ben. Ik had geen enkele band met mijn vader. Het is heel emotioneel, maar ik ben ook heel gelukkig dat ik dit kan doen."

Erkenning
Dat er vanaf vrijdagmiddag een gedenkteken in Dongen is dat altijd zal herinneren aan zijn vader, doet Tim Macleod Clarke goed: "Het is de erkenning van iets dat anders zou verdwijnen in de geschiedenis. Het is heel bijzonder. En de mensen in Dongen zijn heel vriendelijk. Een unieke ervaring voor ons."

Macleod Clarke is zichtbaar geëmotioneerd. Maar hij houdt zich sterk: "Ik probeer mijn bovenlip strak te houden", lacht hij. "We voelen voor het eerst in 75 jaar een band met onze vader."

Metaaldetector
De man die daarvoor verantwoordelijk is, is Dongenaar Mark de Weerd. Als hobby zoekt hij met een metaaldetector naar dingen in de grond. Hij wist van de gecrashte Halifax en raakte erdoor gefascineerd. "Het vliegtuig was in de oorlog al opgeruimd. De Duitsers konden het aluminium en koper goed gebruiken voor hun eigen oorlogsindustrie."

Maar toch vond De Weerd nog genoeg. In een kleine expositie in Dongen Vaart zijn een brandblusser, een houder voor de landingslichten, een brandstofmeter en aan- en uitknopjes te zien. "Heel bijzonder. Dat maakt het echt persoonlijk."

De Weerd vond informatie over de Halifax in archieven. Maar hij wilde weer te weten komen. "Dus ik ben ooggetuigen gaan zoeken en vond uiteindelijk ook nabestaanden. Heel spannend. Maar ik kreeg alleen maar positieve reacties."

Achttien nabestaanden zijn vrijdagmiddag in Dongen en maken de onthulling mee. Een aantal van hen houdt een korte toespraak, zonder uitzondering geëmotioneerd. Dat hun dierbare zo ver weg van huis wordt geëerd, doet hen goed.

Moed
Ook Tim Macleod Clarke spreekt de mensen toe. "Alle zeven bemanningsleden wisten dat er een grote kans was dat ze niet naar hun geliefden zouden kunnen terugkeren. Maar toch deden ze het, omdat ze voelden dat het moest. Vandaag herdenken we ze. Zij hoopten dat ze met hun moed van de wereld een veiligere plek zouden maken."