Naar school gaan, voetballen, vissen en spelen op de bouw. Zo bracht Jaap Houdijk zijn kinderjaren door. Den Bosch-Zuid was een wijk in opbouw met wat tegenstellingen die nu naïef aandoen. Goedkopere en iets duurdere woningen en straten en veel katholieke en enkele protestantse invloeden in een buurt die begin jaren zestig uit de grond werd gestampt.

Geen gefrustreerde schrijver
"De setting en het tijdsbeeld in het boek zijn gebaseerd op de werkelijkheid. De vroege jaren zeventig in dit wijkje. In mijn beleving was het hier altijd rustig, zonnig, stil en veilig. Dat vind ik nu als ik er op terugkijk, maar ik denk dat ik dat toen ook al vond. Er waren bijna geen auto's, overal waren bouwplaatsen en plekken om te spelen. Ik vond het een geweldige tijd. Dit is dan ook geen boek geworden in de traditie van een schrijver die afrekent met zijn gefrustreerde jeugd."

Wat destijds indruk op Houdijk heeft gemaakt is de dood van twee leeftijdsgenoten. De ene jongen verdronk in een singel in de wijk. De andere jongen overleed op jonge leeftijd aan de gevolgen van kanker.

'Ongelukkig boterboertje'
"Van hen heb ik in het verhaal één personage gemaakt. Voor de rest zijn het verzonnen personen. De enige die echt bestaan heeft is 'het boterboertje'. Hij wist altijd precies wat er speelde in de wijk en als hij het niet precies wist verzon hij het wel. Het was een markante man die wat sleepte met zijn been en hij had een lamme linkerarm. Hij was dus 'ongelukkig'; althans zo noemden we dat vroeger."

Met deze herinneringen heeft Jaap Houdijk 'Parelmoer' geschreven. Een verhaal over de 13-jarige Erik die in die kabbelende jaren zeventig opgroeit en een vriend een streek levert die hem zijn verdere leven zal blijven achtervolgen. Het is niet de debuutroman van Houdijk, want eerder schreef hij al 'De noodlanding' over het sterfbed van zijn vader.

In het dagelijks leven werkt Houdijk als hoofd marketing en pr bij de Willem Twee muziek en beeldende kunst in Den Bosch. De drang om van het schrijven zijn beroep te maken heeft hij niet meer, maar wel gehad.

Broodschrijver
"Tijdens mijn studie in Tilburg heb ik wat verhalen opgestuurd naar de Arbeiderspers, want ik wilde toen broodschrijver worden. Van hen kreeg ik in 1985 zowaar een contract voor een verhalenbundel en een roman. Ik tekende in januari dat contract en moest in maart mijn eerste roman inleveren."

Een droom leek uit te komen voor de toen 24-jarige Houdijk, maar het tegendeel gebeurde. Het contract met een grote uitgever ervoer hij als een blok aan zijn been.

"Ik merkte dat ik als onervaren schrijver totaal blokkeerde als ik onder tijdsdruk moest schrijven en zeker als anderen dat dan ook nog eerst moeten goedkeuren. Ik heb het contract laten ontbinden en me toen voorgenomen om nooit meer te schrijven. Dat heb ik ruim twintig jaar volgehouden. Maar nu doe ik het dus op mijn eigen manier. Eerst met 'De noodlanding' en nu dus met 'Parelmoer'."

Klaar om bezorgd te worden
En dus heeft hij alles zelf geregeld en staan de stapels boeken nu thuis opgeslagen. Klaar om bezorgd te worden, zodat die boeken ook de lezers weten te bereiken.

"Alles doe ik nu zelf. Zonder uitgever weet ik dat mijn publiek wat kleiner zal zijn, maar ik sta helemaal achter dit boek. Crowdfunding heeft dit boek al een aardig zetje gegeven en voor de rest is het afwachten. De boekhandels hebben het deze tijden lastig en ik zal hier niet rijk van worden. Maar wel ben ik trots op dit boek en het is hartstikke leuk om er nu zo mee bezig te zijn."

De presentatie van zijn boek in de Willem Twee Fabriek gaat vanwege het coronavirus niet door. Dus rijdt schrijver Jaap Houdijk deze dagen maar zelf naar boekhandels en lezers die zijn boek besteld hebben. Gelukkig heeft hij de meeste leveringen in Den Bosch.