Eerst maar even die schietpartij. "Ik was een jong broekie, zat nog niet zo lang bij de politie. We waren in de bossen bij Oirschot stropers op het spoor gekomen en in mijn onbezonnenheid sprong ik uit de patrouilleauto om ze in het veld te achtervolgen. Mijn collega riep me nog terug, maar ik was al weg.” De stropers richtten hun geweren op Frank. "De hagel vloog langs mijn oren." Hij werd niet geraakt en ja, natuurlijk was hij geschrokken. "Maar die onbezonnenheid heb ik altijd gehouden."

Frank zegt het niet om zichzelf te verdedigen. "Wij reageren snel en impulsief. Dat is politiemensen eigen. Je hebt meestal niet de tijd om rustige afwegingen te maken. Als twee mensen op de grond liggen en elkaar naar het leven staan, moet je ingrijpen. Je komt in actie in een moment van grote stress."

Anders gezegd: als er ellende is en burgers een paar stappen terug zetten, springen politiemensen juist naar voren. "Dat heeft niets met stoer gedrag te maken, het is je werk."

Hij herinnert zich een oudejaarsnacht in Best. "Een groep jongeren maakte onderweg naar een feestlocatie nogal kabaal op straat. We vroegen hen door te lopen, maar één van hen draaide zich om en greep mij bij mijn strot. Hij had mijn adamsappel zo stevig te pakken dat het zwart werd voor mijn ogen. Het enige wat ik nog kon doen was mijn pistool trekken en omhoog schieten. Pas toen liet hij los en ging er vandoor. Een paar dagen later is hij opgepakt."

De kogels hadden niemand geraakt. Alsof er niets was gebeurd stapte Frank weer in de patrouillewagen en maakte hij zijn avonddienst af. “Ik heb er nooit last van gehad. Dat geluk heb ik.”

Andere koek was het werk bij de ME, de speciale eenheid die eind vorige eeuw in heel Nederland versterking verleende bij rellen en groot volksoproer. "Dat was vaak letterlijk oorlog." Een straattegel raakte vol zijn schouder toen hij op 30 april 1980 aan het werk was bij de kroningsrellen in Amsterdam. Zijn schouder brak. "Ik heb even een portiek opgezocht om bij te komen, maar daarna heb ik gewoon mijn schild weer omgehangen en ben ik mijn collega’s gaan helpen."

En toch blijft hij het volhouden: ”Het mooiste werk is op straat. Je weet nooit wat je over vijf minuten zult doen. En bovendien: iedere jongen wil toch boeven vangen?”

Dat de criminaliteit in de loop van de tijd is toegenomen en harder is geworden, wil er bij hem niet in. “Criminelen die elkaar beschieten is van alle tijden. Maar mensen worden bang door alle berichten in de media. Ze horen en zien te veel. Als er vroeger in Best iets gebeurde, dan wist de rest van Nederland daar niets vanaf. Maar als er nu in Australië iemand een scheet laat, dat stinkt het hier over twee minuten. "

Maandag gaat hij nog even langs bij de collega’s in de regio. En daarna? "Ik heb een grote tuin en nogal wat hobby’s. Dat komt wel goed."