Emma heeft zoveel mooie herinneringen aan haar oma, dat ze bijna niet weet waar te beginnen. “Ze was zó bijzonder en niet alleen voor mij, maar ook voor mijn broer, zusje en al mijn neven en nichten. Zelfs voor mijn vriendinnen. Ik zou bijna willen zeggen: voor wie niet."

Oma volgde haar kleinkinderen goed. "Zelf op Instagram. Maar ze straalde iets uit, was sterk en charmant, sociaal en belangstellend. Ook was ze vrolijk en energiek. Ze stond gewoon midden in het leven en was superfit! Daarom was het ook zo moeilijk te geloven dat ze zo ziek werd. Zelfs toen we wisten dat ze corona had en in het ziekenhuis lag, dachten we dat het wel goed zou komen. Totdat duidelijk werd dat dat niet ging gebeuren.”

Oma Loes komt oorspronkelijk uit Tilburg en trouwde daar 59 jaar geleden met opa Sjef Marcelis. Volgend jaar zouden ze hun zestigjarige bruiloft hebben gevierd. Ze kregen drie dochters en verhuisden zo’n veertig jaar geleden naar Rosmalen in verband met het werk van opa Sjef. Emma: “Het was een heel gelukkig gezin. Mijn opa en oma waren stapelgek op elkaar en zijn dat ook altijd gebleven. Zó geweldig om te zien. Ze hadden de grootste lol samen. Ik weet nog dat ze tijdens de eerste coronacrisis in quarantaine moesten en achter het raam lachend riepen dat ze ons wel misten, maar elkaar hadden. Dat was meer dan genoeg.”

Emma woont inmiddels samen in Rosmalen, op een steenworp afstand van het huis van haar opa en oma. Sinds haar vader en moeder drie jaar geleden definitief naar Spanje verhuisden, werd het contact met oma Loes zo mogelijk nog closer. “Ik heb wel eens tegen mijn vriend gezegd: het ergste dat kan gebeuren, is dat mijn oma doodgaat.”

Ze hebben veel tijd samen doorgebracht: winkelen, naar de Intratuin voor weer wat nieuwe bloemen en planten, fietsen en gewoon thuis met een kopje koffie. “Oma zorgde altijd voor gezelligheid. En ze kon heerlijk koken! We hebben als kleinkinderen regelmatig het eten van onze ouders ‘geboycot’ omdat we het eten van oma wilden. Vooral haar soep vonden we als kleinkinderen super lekker. Die noemden we 'oma’s soep met brooikes' omdat ze er altijd broodjes bij maakte”, mijmert Emma.

Maar toen werd oma Loes ziek. Op 26 november kreeg de familie een appje van opa Sjef dat ze ziek op bed lag. En dat was schrikken, want ze lag nooit op bed, zo vertelt Emma. “Een paar dagen later werd ze positief getest op corona, maar geen paniek, dat komt goed, dachten we."

Eigenlijk gingen we ons pas echt zorgen maken toen ze werd opgenomen in het ziekenhuis, de zuurstof niet bleek aan te slaan en ze uiteindelijk naar de ic moest. Toen ging het allemaal heel snel. Na nog een of twee goede dagen en goede berichten, ging het ineens bergafwaarts. Ze vocht voor wat ze waard was, wilde niet gaan, maar het ging alsmaar slechter. Zoals mijn opa zei: het was een rollercoaster, een nachtmerrie.”

Emma heeft nog gewaakt bij haar oma, maar ze heeft niets meer kunnen zeggen. "Dat geeft niet, want we hadden elkaar alles verteld wat we wilden vertellen. En heel mooi: als we ‘love you’ tegen haar zeiden, was haar antwoord altijd: love you to the moon and back. Dit waren haar laatste woorden voordat ze helemaal weg was: to the moon…”