44 jaar geleden leerden Annie en Ad Leenders elkaar kennen en zaterdag 12 december zouden ze veertig jaar getrouwd zijn geweest. Het was liefde op het eerste gezicht toen Annie haar grote liefde voor het eerst zag. “Ik ging samen met mijn schoonzus naar de voetbalwedstrijd van mijn broer kijken. En ik zag me daar toch een leuke vent op het veld lopen! Ik heb niets meer van het voetbal gezien en alleen maar op hem gelet."

"Toen ik mijn broer vroeg wie hij was, zei hij: oh, dat is ‘d’n Bruine, de bijnaam van Ad omdat hij na één dag zon al meteen hartstikke bruin was. Mijn schoonzus en ik zijn na de wedstrijd meegegaan naar het café en toen was het snel bekeken”, herinnert Annie zich als de dag van gisteren.

Ze gingen samenwonen, trouwden in 1980, kregen zoon Wesley (nu 38) en vier kleinzoons. “We waren gelukkig en hadden het goed. Ik werkte bij de nonnen in Vught en Ad als stukadoor. Hij was een harde werker, maar kon ook zeker genieten van zijn vrije tijd. Van onze vakanties naar de zon, bij onze vrienden in Turkije en de weekenden op het voetbalveld. Want dat was echt zijn grote passie, voetbal."

Annie vervolgt: "We hebben heel wat gezellige middagen in de kantine gehad en veel wedstrijden gezien, ook van onze zoon. Wesley was net als zijn vader een goede, technische voetballer en daar was Ad heel trots op. Niet dat hij dat zei, Wesley moest wel héél goed voetballen, wilde zijn vader een complimentje geven. Typisch Ad, een rustige man van weinig woorden. Maar áls hij iets zei, was het raak!”

Hun zorgeloze leven veranderde in 2001 ingrijpend: Ad bleek een hersentumor én longkanker te hebben. Er volgden operaties, met goed resultaat, maar Ad werd nooit meer de oude. Zoetjesaan leverde hij in. Hij kreeg last van epilepsieaanvallen, veroorzaakt door littekenweefsel in zijn hersenen en raakte vijf jaar geleden zelfs in coma. Toch krabbelde hij weer op.

"Hij bleef áltijd positief, gaf nooit de moed op. Tot corona, daar was hij zó bang voor", vertelt Annie. "Hij zei: als ik dat krijg, ga ik eraan. En we hebben zo ontzettend goed opgelet, maar toch niet goed genoeg. We weten niet waar het mis is gegaan.”

In de nacht van 12 op 13 oktober werd Ad ziek, zo ziek dat hij in de vroege ochtend werd opgenomen in het ziekenhuis. Hij kreeg de diagnose te horen waar hij het meest bang voor was: corona. Ondertussen werd duidelijk dat ook Annie besmet was. Ze moest in quarantaine en kon niet naar Ad in het ziekenhuis. “Ik heb telefonisch afscheid van hem moeten nemen”, vertelt ze huilend.

Toch telt ze, ondanks haar grote verdriet, ook haar zegeningen. “Eigenlijk heeft Ad sinds 2001 in de verlenging geleefd, hij heeft het veel langer volgehouden dan iedereen dacht. Die jaren hebben we in ieder geval nog samen gehad. En ik ben blij met de familie en vrienden die er voor mij zijn. Want al is het zonder Ad, ik ben niet alleen met de kerst.”