Thuistesters Ayoub en Suzanne zien achter de voordeur hoe corona eenzaamheid vergroot

13 februari 2021 om 11:00 • Aangepast 13 februari 2021 om 17:15
nl
Het klinkt simpel: heb je klachten, laat je dan op corona testen bij een van de twaalf Brabantse GGD-locaties. Maar niet iedereen is in staat om daarheen te gaan. Daarom zijn er testers die bij jou langs komen. Het geeft Ayoub en Suzanne een zeldzame en soms schrijnende blik op eenzaamheid achter de voordeur.
Profielfoto van Joris van Duin
Geschreven door
Joris van Duin

De GGD speelt een belangrijke rol tijdens de coronacrisis. Omroep Brabant kijkt de komende periode achter de schermen mee bij GGD Hart voor Brabant en doet daarvan verslag.

De adressen zijn verdeeld, kratten met spullen ingepakt en de navigatie ingesteld. Ayoub en Suzanne stappen iets na negenen in hun elektrische GGD-bolide. Deze dinsdag vormen zij één van de twee duo’s thuistesters. Op het programma: zeventien jongeren met een verstandelijke beperking van één zorginstelling.

"Als we nu met iedereen naar de teststraat moeten... Nou, dat is gewoon niet te doen.”

Eenmaal bij de toegangsdeur gaan de mondkapjes op. De gemeenschappelijke woonkamer wordt ingericht als alternatieve mini-teststraat. Alles stallen Ayoub en Suzanne op tafel uit: mondkapjes, staafjes, handschoenen, desinfectiemiddel, spatschermen, papieren administratie en testbuisjes. Beschermende kleding zorgt voor een anonieme look. Begeleider Marjolein roept de cliënten één voor één bij zich. Omdat een medewerker van de zorginstelling corona heeft, worden alle bewoners getest.

Dat gebeurt in een vertrouwde omgeving. Sommigen hebben het verstandelijk vermogen van een 3-jarige. “Bezoekjes aan huis- of tandarts zijn soms al lastig. Als we nu met iedereen naar de teststraat moeten… Nou, dat is gewoon niet te doen”, zegt Marjolein. Om de spanning te verlagen staat een met slingers aangeklede 'teststoel' pontificaal in de woonkamer. Want: testen is een feestje, is hier het motto.

Een zorginstelling heeft een 'feeststoel' klaargezet om de spanning van het testen eraf te halen (foto: Joris van Duin).
Een zorginstelling heeft een 'feeststoel' klaargezet om de spanning van het testen eraf te halen (foto: Joris van Duin).

Een jongeman neemt plaats in zijn badjas. Even staart hij naar de mensen in die rare, blauwe pakken. Marjoleins hand houdt hij stevig vast. Voorzichtig haalt Ayoub de swab door zijn neusholte. “Klaar!” Als beloning volgt een coronatest-diploma. De tests lopen als een trein, binnen anderhalf uur staan ze alweer buiten. Volgende halte: een hospice, tien kilometer verderop.

“Het voelt alsof je nog meer goeds doet voor een ander."

Onderweg komen de gesprekken op gang. Suzanne neemt sinds juni tests af voor de GGD. Ook Ayoub is een relatieve nieuwkomer. Hij studeert verpleegkunde. Beiden werken in de teststraat, maar vinden vooral het thuistesten bijzonder. “Het voelt alsof je nog meer goeds doet voor een ander, omdat ze niet mobiel zijn. Dit is heel zinvol”, vertelt Ayoub.

In het hospice ligt een man stilletjes onder een deken op bed. De gang dient als krappe omkleedkamer. Een vrijwilliger heeft corona en nu moet ook meneer worden getest. Hij lijkt niet door te hebben wie Ayoub en Suzanne zijn en wat ze hier doen. Ayoub veegt eerst wat speeksel van de lippen van de man voor ook hier de swabs tevoorschijn komen.

Thuistester Suzanne zet spullen in de GGD-auto: op naar het volgende adres (foto: Joris van Duin)
Thuistester Suzanne zet spullen in de GGD-auto: op naar het volgende adres (foto: Joris van Duin)

In de auto naar Tilburg, de derde stop van vandaag, gaat het over wat de thuistesters het meeste bijblijft: eenzaamheid. De bezoekjes geven soms een schrijnend beeld achter de voordeur, op, zoals Ayoub het noemt, 'de realiteit'. Hij denkt weleens terug aan een man, eind tachtig, die als de dood was voor corona. “De thuishulp deed open. Die meneer dacht echt dat zijn leven voorbij was, lag de hele dag op bed. Er stonden familiefoto’s in een hoekje, terwijl hij hier verder helemaal alleen was. Het laat je inzien hoe het leven óók is.”

"Waarom komt niemand langs om te helpen, denk je dan."

Volgens Suzanne zien mensen die toch al niet zo mobiel zijn, nu stukken minder familie of vrienden. Sommigen willen hele verhalen kwijt als de GGD'ers langskomen. Omdat zij misschien wel de enigen zijn die die ze die dag zien.

Suzanne herinnert zich iemand, bij wie haar schoenen aan de vloer bleven plakken van de vuiligheid. “Het was rommelig: het aanrecht stond vol, veel huisdieren liepen rond. Het leek niet helemaal goed meer te gaan. Waarom komt niemand langs om te helpen, denk je dan. Dit was in een gewone woonwijk. Het kan zomaar je buurman -of vrouw zijn.”

Mevrouw Krijnen-Dobbelsteen uit Tilburg wordt getest (foto: Joris van Duin).
Mevrouw Krijnen-Dobbelsteen uit Tilburg wordt getest (foto: Joris van Duin).

In de Tilburgse flat, zes hoog, zit mevrouw Krijnen-Dobbelsteen in haar eentje aan tafel. Ze heeft hoofdpijn, voelt zich benauwd en ademt zwaar. ’s Zomers lukte het nog wel om met haar rollator naar de teststraat te lopen. Maar dat zit er nu niet meer in.

Ze maakt zich zorgen. Galerijgenoten zijn positief getest en Krijnen-Dobbelsteen stapte nét de lift in toen zij eruit kwamen. “Misschien is het daar wel gebeurd.” Binnen 48 uur krijgt ze de uitslag. Met grote ogen kijkt de Tilburgse blauwe maanmannetjes Ayoub en Suzanne na. Ze oogt opgeluchter. "Fijn dat jullie naar hier kwamen." Nu nog hopen dat de uitslag negatief is.

LEES OOK:

App ons!

Heb je een foutje gezien of heb je een opmerking over dit artikel? Neem dan contact met ons op.