Zware tijden voor hockeycoach in coronahaard India: 'Maar ik geef niet op'
"Zaterdag had ik even een mindere dag", vertelde Sjoerd in het radioprogramma De Zuidtribune op Omroep Brabant. "We zouden namelijk met de hockeyploeg een maand naar Nederland gaan, maar die uitnodiging is ingetrokken. Wat ik begrijp hoor, vanwege het negatieve reisadvies. Maar het is wel erg balen, want we zouden daar wedstrijden spelen tegen Nederland, Japan, Spanje en Groot-Brittannië en die zie ik nu verdwijnen."
'Voelt een beetje als een gevangenis'
Sjoerd bevindt zich in India op een sportcampus. "Daar zijn twee hockeyvelden, twee atletiekbanen, een gym en een zwembad. Eigenlijk net zoals op Papendal. Alleen, wij kunnen er niet vanaf. Puur vanwege onze veiligheid."
De Indiase nationale hockeyploegen bevinden zich daar met een paar olympische atleten. "We zijn hier eigenlijk dag en nacht. We trainen en we proberen verder contact met anderen te vermijden. Het voelt een beetje als een gevangenis, want je hebt niet de vrijheid om even naar een supermarkt te gaan om wat te kopen ofzo. Alles moet je bestellen."
Gechoqueerd
Wat er buiten de sportcampus in India gebeurt, krijgen Sjoerd en zijn ploeg uiteraard wel mee. "Je ziet daar natuurlijk de beelden van. Indiërs zijn heel trotse mensen, die zij gechoqueerd over wat er nu in hun land gebeurt. Daarbij komt dat de vader van een van mijn speelsters drie dagen geleden is overleden. Dat meisje zit nu hier en die kan niet naar haar familie, niet naar de begrafenis."
Daarnaast kampt Sjoerd met een aantal coronagevallen binnen zijn hockeyselectie. "We hadden een korte leave-periode en daarvan is een aantal meiden positief teruggekeerd. Die kunnen nu al acht dagen lang niet uit hun kamer en ze moeten daar nog zes dagen blijven. En die kamers kun je bijna vergelijken met een cel. Je kan naar buiten kijken en je mag er niet vanaf. Alles ter bescherming van de andere sporters. Op dit moment train ik slechts elf van de 25 meiden."
Emo-mannetje
Dus heeft Sjoerd het af en toe zwaar. "Maar ik heb een vriend die dit heel erg goed aanvoelt. Dan bellen we elkaar. Dat is heel erg prettig. En ik heb natuurlijk mijn vrouw, met wie ik alles bespreek. Ook als coach heb je zoiets nodig. Want een jaar langer dan gepland hier zijn betekent ook een jaar langer weg bij mijn gezin. Alles voor die Spelen. En ik ben een emo-mannetje, dus dat is af en toe pittig. Maar dan raap je jezelf weer op en ga je weer verder."
Maar de gedachte om weg te gaan uit India is weleens bij hem opgekomen. "Ik zal het je heel eerlijk zeggen. Zaterdag dacht ik even: laat ze die Olympische Spelen maar afschaffen, ik ben er klaar mee! Ik zit hier al een jaar langer dan oorspronkelijk gepland. Alleen, zo zit ik niet in elkaar. Het is nog 78 dagen tot aan de Olympische Spelen en ik ben hier te lang om op te geven."