Een mevrouw in een rolstoel draagt er nog wel eentje. “Ik heb geen televisie”, zegt ze als verontschuldiging voor het feit dat ze niet op de hoogte is van de opheffing. Ze doet haar mondkapje meteen af en stopt het opgevouwen in haar tas. “Ik houd het nog even bij me, je weet maar nooit.”

Bovendien zit de voorzichtigheid en het verantwoordelijkheidsgevoel diep, zo blijkt als ze zegt dat ze het mondkapje weer draagt zodra ze de supermarkt binnengaat. “Je wil niemand besmetten. Het lijkt me toch veiliger.”

Voor de supermarkt staat een fietser zijn boodschappen in fietstassen te laden. “Ik heb wel twee mondkapjes bij me”, meldt hij. “Dat is uit gewoonte. Maar ik ben blij dat ik ze niet meer nodig heb.”

'Het zat altijd in de weg'
“Je bril besloeg ervan en het was warm, zeker nu in de zomer. Zo’n mondkapje zat eigenlijk altijd in de weg.” De twee brildragende dames willen graag laten weten dat ze het bevrijdend vinden om zonder mondkapje te mogen winkelen. “Maar", voegen ze eraan toe. “Zolang als het duurt. Je hoort nu weer verhalen over een oprukkende Delta-variant van het coronavirus. Misschien verandert er over een tijdje wel weer heel veel en moeten we terug naar de mondkapjes.”

De plaatselijke fietsenmaker in Etten-Leur is cynischer. “Vorig jaar was het precies hetzelfde”, zegt hij. “Toen mochten we in de zomer ook ineens veel meer. Totdat er weer meer besmettingen kwamen en de lockdown in ging.”

Hij vraagt zich af of de mondkapjesplicht geholpen heeft bij het terugdringen van het aantal besmette personen. “Ik denk dat de anderhalve meter afstand veel meer coronagevallen heeft voorkomen.”