Björn Koreman - voor Omroep Brabant Olympische Spelen-watcher - zag Verwijlen boos worden na zijn uitschakeling. "Ergens snap ik zijn teleurstelling wel. Maar je weet ook dat je op de Olympische Spelen bent, op een toernooi staat. Dan ben je altijd bezig met hoe je daar dan mee om gaat. Maar hij reageerde redelijk agressief naar de scheidsrechter. En het was niet gelijk ofzo, het is niet dat hij met een punt meer wel gewonnen had."

Voor de Ossenaar was het de vierde keer dat hij op de Olympische Spelen actief was. Het kan meespelen dat het mogelijk ook zijn laatste zijn. "Ergens is het ook wel moeilijk om te zien. Hij heeft ergens vijf jaar voor getraind en dan is het gewoon klaar. Die reactie die hij geeft is in het heetst van de strijd, dan zie je ook wat emoties doen in de sport. Alles kwam eruit. Dit was het moment voor hem om te presteren en dan lig je er redelijk snel uit. Dat is zuur. Het is een opeenstapeling van emoties. Alles kwam samen. Dat is op een bepaalde manier ook mooi. Zonder emotie is sport kijken ook niet leuk."

Frustraties en teleurstelling horen erbij in de sport. Hoe je daar dan mee omgaat is een tweede. Koreman ziet zichzelf niet zo snel reageren zoals Verwijlen deed na zijn uitschakeling, boos en gefrustreerd ogend. "Ik kijk altijd snel weer naar voren, of het nu goed of slecht gaat. Wat kan er beter? Ik ben altijd aan het sleutelen. Te lang blijven hangen in verlies doe ik niet, ook niet toen ik hoorde dat ik niet naar de Olympische Spelen mocht gaan. Het is een van de grootste vervelende gebeurtenissen qua sport, ik heb me ook een hele dag rot gevoeld. Maar een dag later vloog ik naar Birmingham voor een wedstrijd, niemand heeft aan mij gemerkt dat ik te horen had gekregen dat ik niet naar Tokio mocht."

Toch begrijpt Koreman het wel. "Vroeger had ik het bij de handbal wel vaker. Hardlopen doe je alleen. Je kunt alleen bij jezelf te raden gaan als er iets niet goed is gegaan. Maar in het heetst van de strijd weet je nooit hoe emoties te werk gaan."

Dat werkt twee kanten op. Nu was het negatief, maar emoties zijn er natuurlijk ook bij winst. "Die euforie is bijna onbeschrijfelijk, dan zit je ineens echt op een roze wolk.”

Moment van de dag:
Iedere dag kiest Koreman zijn moment van de dag. "Is het makkelijk om te kiezen voor Annemiek van Vleuten? Eigenlijk wel, maar ik kan er ook niet omheen. Denken dat je goud wint terwijl dat niet zo is, dat moet een nachtmerrie zijn. Als ik een nachtmerrie heb, dan is dat vaak dat ik bij een hardloopwedstrijd vooraan loop en verder niemand in de buurt en dat ik dan verkeerd ga en uiteindelijk niet win. Dat zijn mijn erge dromen. Dit is toch wel iets erger, ik denk dat ze hier nog heel lang wakker van zal worden.”

Van Vleuten was met zilver de beste Nederlandse, Marianne Vos eindigde de koers als vijfde. "Ik las wel dat ze het jammer vond dat alle aandacht nu uitgaat naar het feit dat ze dacht gewonnen te hebben. Ze is wel gewoon blij met zilver. Sportief gezien is dit natuurlijk wel heel mooi. Iemand die niet voor een professionele ploeg rijdt die het dan gewoon haalt, dat is toch geweldig. Kleinere sporters die opstaan op de Olympische Spelen vind ik echt mooi. Het is alleen zuur dat het zo met Nederland gebeurde.”