"Tot nu toe heb ik alleen Nederlandse vrouwen gehad", zegt ze lachend. Mannen komen nog niet langs. Al dertig jaar is Olena pedicure en manicure. Ze heeft in Oekraïne al heel wat handen en voeten gezien.

Ze woonde in Cherson en hoorde op de eerste dag van de oorlog een bom inslaan. "Ik werd op 24 februari wakker van een explosie. Een luchthaven was gebombardeerd. Anderhalf uur staarde ik voor mij uit. Ik was helemaal van slag. Ik kon het niet geloven."

Ze vluchtte en werd opgevangen bij een stel in Eindhoven. Ze spreekt geen Engels en daarom gaat de communicatie via een app waarbij de Nederlandse tekst in het Oekraïens wordt uitgesproken en andersom.

Vriendinnen van het stel komen nu bij haar om de voeten en handen te laten behandelen. Deze ochtend is Dynke van den Hurk aan de beurt. De voeten worden eerst door Olena in een voetenbadje gezet en dan gaat ze flink met de vijl er overheen.

Het is net even anders dan een Nederlandse pedicure, laat Dynke weten. "Ze gaat wel wat grondiger te werk. Een stevige aanpak, maar ik heb er een goed gevoel bij. Het communiceren via de app is supermakkelijk. Je kunt alles zeggen en het wordt meteen vertaald."

Olena ziet grote verschillen met de voeten in Oekraïne: "De voeten van de Oekraïense vrouwen zijn harder. Net als de handen, ondanks dat er in Oekraïne de traditie is om naar de manicure te gaan. De handen van Nederlandse vrouwen zijn zachter. Minder uitgeleefd en wat minder kapot."

Olena durft zelfs alweer te dromen. "Ik zou graag een kleine salon openen. Ik wil graag mensen helpen." Dynke gaat met rood gelakte teennagels naar huis. "Ze vraagt 15 euro, maar ik geef wat extra's want ik wil haar graag helpen. Het is een schat."