Anne moet tóch weer onder het mes na levensreddende operatie: 'Vette pech'
Bij de eerste operatie in Barcelona werden een aantal wervels in Annes nek vastgezet. Die waren zo instabiel, dat ze haar hoofdslagaders en delen van haar hersenen verdrukten. "En één wervel bleek zelfs volledig doormidden te zijn. Ik heb, zonder het te weten, gewoon tijden met een gebroken nek rondgelopen."
"Mijn man Stijn stond dan in de garage te eten, omdat ik anders moest spugen."
Na dat medische hoogstandje verbeterde er een hoop in het leven van Anne. "Daarvoor lag ik 24/7 in een donkere kamer. Ik kon niet tegen licht, kreeg sondevoeding en geuren kon ik al helemaal niet verdragen. Mijn man Stijn stond dan in de garage te eten, omdat ik anders moest spugen. Zo sneu."
Maar hoewel ze inmiddels weer 'gewoon' in de woonkamer kan zitten en zelf kan eten, is de ellende nog lang niet voorbij. Tijdens de operatie bleek dat het vastzetten van een paar wervels niet voldoende zou zijn. "Kort daarna kwam de pijn al weer terug. Ik heb moeite met ademhalen, verslik mezelf continu en kan niet verder lopen dan naar de wc."
"We hebben niet eens tijd gehad om te rouwen."
Het gevolg? Een nieuwe crowdfunding. Werd er voor de eerste operatie al 130.000 euro opgehaald, dit keer is er zo'n 87.500 euro nodig. En de teller is pas net over de helft. "Het stokt een beetje. Ergens ook logisch. Je merkt dat mensen er minder mee bezig zijn, door alle ellende op de wereld momenteel."
Al is ellende haar zelf ook niet vreemd. Naast de problemen met haar rug, nek en een aantal zeldzame neurologische en andere aandoeningen kreeg ze ook in haar omgeving met de nodige tegenslagen te maken.
"De afgelopen anderhalf jaar overleden mijn schoonvader, neefje en een paar weken terug mijn moeder. Het is zó veel pech bij elkaar. Als ik het aan anderen vertel, geloven sommige mensen het niet. Het ergste is dat we nog niet eens tijd hebben gehad om het verdriet een plekje te geven."
"Ze gaan me zo ver vastzetten, dat er straks totaal geen beweging meer in mijn nek zit."
Met de nieuwe operaties hoopt ze daar ruimte voor te krijgen. "Ze gaan me zo ver vastzetten, dat er straks totaal geen beweging meer in mijn nek zit. Dan moet ik alles vanuit mijn bekken doen." Hoe naar dat ook klinkt, Anne ziet het liever vandaag dan morgen gebeuren.
"Ik heb het resultaat bij lotgenoten gezien. Die kunnen weer wandelen, bezoek ontvangen, genieten van eten. Ik zal niet zeggen dat die chirurg kan toveren, maar hij doet heel bijzondere dingen met zijn handen."
Mocht je Anne willen helpen, dan kan dat via een donatie op haar website.