Volgens vervoersorganisatie Arriva is dit namelijk de minst gebruikte buslijn in Brabant: buurtbus 214 van Steenbergen naar de Anna Jacobapolder in Zeeland. Piet van der Reest (74) is al elf jaar lang vrijwilliger als chauffeur van dit busje. “De buurtbus rijden is een voorbeeldfunctie.”

Hij is al een paar uur aan het werk als wij hem spreken. Vanaf zeven uur 's ochtends is hij bezig. De rit die Piet nu rijdt is die van 09.05 uur en eindigt om 10.10 uur weer bij deze halte, als de hele route gereden is. “Ik heb vanochtend slechts vier passagiers gehad. Twee scholieren en twee werkende mensen.”

“Hiervoor heb ik in de wegenbouw gewerkt. Maar dat werk werd te zwaar. Ik wilde toch wat om handen hebben. Als je na veertig jaar werken in een keer thuis gaat zitten, val je in een gat. Dat wilde ik niet.” Dus besloot Piet om als vrijwilliger de buurtbus te rijden.

Het is niet dat Piet zich thuis hoeft te vervelen. Hij heeft vier zonen, zeventien kleinkinderen en zelfs al een achterkleinkind. Verder is er nog genoeg te doen. “Ik houd de tuin bij, ik ben ook koster in een kerk, ik heb een volière met twintig kanaries en natuurlijk sta ik mijn vrouw bij”, somt Piet op.

De bus rijdt bij een rotonde Steenbergen uit. Navigatie heeft Piet niet nodig, hij kent de hele route uit zijn hoofd. Aan weerszijden boerenland zover je kunt kijken. “Ik geniet van de natuur. Kijk dan wat een open landschap”, zegt Piet. “Ik ben hier opgegroeid, deze omgeving zal me altijd blijven trekken.”

“Het werk is leuk. Je bent in contact met mensen, ook al zijn het er niet zoveel. Ik kan nu ook nuttig zijn”, legt Piet. De buurtbus rijdt richting een rotonde. Op het fietspad aan de rechterkant wandelt een meneer op leeftijd in een witte blouse. Piet wijst opgewekt naar hem. “Kijk, voor hem heb ik nou respect. Ik kom hem áltijd tegen. Altijd is hij aan het wandelen, zomer of winter. Ik heb hem alleen nog nooit gesproken”, zegt de chauffeur terwijl hij de rotonde afrijdt.

Het is voornamelijk erg stil. Er passeren niet veel andere auto’s, de omgeving is rustig en de radio staat op het allerlaagste volume. “Heerlijk die stilte”, zucht Piet tevreden. De bus rijdt over de Slaakbrug die er voor zorgt dat we nu écht Brabant uitrijden. “Soms kan ik hier naar mijn zoon zwaaien. Die is schipper en vaart hier wel eens voorbij.”

De buurtbus staat weer stil bij een halte. Aan de achterkant stopt een lijnbus. “Nu even wachten of iemand uit die bus bij ons wil overstappen. Maar dat gebeurt bijna nooit.”

“Kijk en hier,” zegt Piet terwijl hij glimlacht, “zwaai ik altijd naar mijn vrouw.” Uit een keukenraam aan de linkerkant van de bus zwaait de vrouw van Piet naar hem. “Meestal staat ze er, of ze moet net met iets bezig zijn. Maar eigenlijk zwaait ze altijd wel”, zegt de chauffeur vrolijk.

De bus komt aan bij het eindpunt ‘de Sluis’. In deze richting heeft Piet geen enkele passagiers opgepikt. “En nu de omgekeerde richting weer terug.”

Halverwege de terugweg gebeurt het onwaarschijnlijke: er staat iemand te wachten bij de bushalte. “Ik ben wel afhankelijk van de bus. Ik werk in Steenbergen”, zegt Chantal (20) die net instapt. Ze vertelt dat ze al heel haar leven in St. Philipsland woont waar de bus stopte. Ze houdt haar overvolle tassen omhoog: “En met deze spullen zit fietsen er niet echt in.”

“Als ik het nog volhoud blijf ik het werk graag nog lang doen. Chauffeur zijn is ook een voorbeeldfunctie, je kunt geen gekke dingen doen achter het stuur”, vertelt Piet.

De kerktoren van Steenbergen doemt in de verte weer op. Het buurtbusje rijdt de bebouwde kom weer in en na nog een klein stukje door een woonwijk navigeren stopt hij weer op het beginpunt. “Zo, precies op tijd.”