Trots staat hij in zijn deuropening. Netjes met een jasje aan en een stropdas om. In zijn huis in het centrum van Bergen op Zoom staat een hele grote boekenkast. Onderin liggen fotoalbums. "Ik moet even de goede zoeken hoor, momentje."

Hub is op zoek naar de foto's van de eerste keer dat hij de Vierdaagse liep. "Dat was in 1954, toen zat ik nog in militaire dienst. Toen liep je gewoon nog met je wapens ook. Dat had nog wel wat."

Jarenlang liep Mooren vervolgens niet meer mee. Hij was leraar op een school in Ossendrecht: "In Nijmegen had iedereen vakantie, wij niet. Wij moesten gewoon naar school. Daardoor kon ik jarenlang niet meer meedoen."

Na zijn pensioen keerde hij pas terug naar de Vierdaagse. Toen had hij weer tijd om te wandelen en was hij niet meer afhankelijk van de zomervakantie. "Ja, toen ging ik weer aan de wandel."

Hub is geboren in Maastricht en wandelen zat altijd al in zijn bloed. "Hoe ik ooit zo gek ben geworden met wandelen? Dat begon denk ik in de Tweede Wereldoorlog". Mooren vertelt dat er destijds geen auto's en soms geen fietsen waren en dat hij heel veel moest lopen.

"Met mijn broers en zussen moest ik van het centrum van Maastricht naar school lopen en dat was 25 minuten heen en 25 minuten terug." Op zondag moesten zijn zussen helpen in de huishouding en gingen de jongens met vader een stuk wandelen. "Na de oorlog ging ik bij de Scouting en toen heb ik nog de avondvierdaagse gelopen. Dat stelt natuurlijk niet veel voor."

Mooren vertelt tijdens een rondje over de Grote Markt in Bergen op Zoom over een oud-leerling van hem, Mientje. Die had hij 40 jaar niet gezien en hij kwam haar tegen tijdens de Vierdaagse in 2019. "Mientje vertelde dat ik haar wandelen had geleerd. Waarop ik tegen haar zei dat daar helemaal niks van waar was."

Mientje antwoordde dat leerlingen die de avondvierdaagse liepen, een hele week geen huiswerk hoefden te maken. Leerlingen die niet meeliepen, kregen extra huiswerk. "Mientje zei toen dat iedereen het wel wist wat ze toen gingen doen: wandelen dus."

Hub weet nog niet helemaal zeker of hij dit jaar de eindstreep gaat halen. "Ik ben wel 90 jaar oud. Het is toch een enorme afstand." En ook de hitte baart hem wel enige zorgen. Maar Hub gaat wel gewoon van start woensdagochtend: "En dan gaan we het allemaal wel zien."

Ook Hub heeft last van vierdaagsekoorts: als je eenmaal in Nijmegen loopt, wil je niet meer stoppen. Volgens hem komt dat door de saamhorigheidsgevoel. "Je loopt met mensen die je daar elk jaar weer tegenkomt. Alleen maar blije mensen, als ze geen blaren hebben natuurlijk. Een grote gezellige wandelfamilie."