Bij het steunpunt geven vrijwilligers uitleg over de wirwar van regels als je ziek, arbeidsongeschikt, of werkloos bent of in de bijstand zit. Een eerste gesprek duurt al gauw drie kwartier en daarna volgen er meer.

Van Rooijen zelf heeft een achtergrond als jurist en kan ook helpen bij bezwaarschriften tegen beslissingen. Om het steunpunt goed te laten draaien, zijn er zeker tien vrijwilligers nodig. “Zo was het in de goede oude tijd. Twee is te weinig om het steunpunt open te houden.”

Van Rooijen weet wel hoe het komt dat de vrijwilligers niet meer staan te trappelen. “Vrijwillig is niet vrijblijvend. Als je elke maandagochtend spreekuur houdt, kun je niet zeggen dat je niet komt omdat je goed hebt doorgestapt in het weekend. Zeker als er cliënten komen.”

Daarnaast moeten de vrijwilligers bij de stichting wel kennis in huis hebben. “We vragen minimaal hbo-niveau en inzet voor langere tijd. Het kost een half jaar tot een jaar om een beetje ingewerkt te worden in de sociale wetgeving.”

De stichting trok alles uit de kast om vrijwilligers te werven, onder andere met advertenties bij buurtverenigingen. Tevergeefs. “Nul komma nul reacties. We merken dat er bij andere organisaties ook een tekort aan vrijwilligers is.”

Niet alleen het aantal vrijwilligers loopt terug, ook het aantal hulpvragen. Toen Van Rooijen in 2017 als vrijwilliger begon, kwamen er 750 mensen per jaar. Dat veranderde tijdens de coronaperiode. Het steunpunt ging maanden dicht en daarna bleven veel cliënten weg. “Afgelopen jaar waren het er nog 350.”

Hij denkt dat mensen ergens anders hulp zijn gaan zoeken. Bovendien zijn de tijden veranderd. “De economie draait nu als een tierelier. Ik kan mij voorstellen dat de behoefte aan hulp minder is geworden. Mensen in de bijstand of WW hebben misschien een baan gevonden.”

Toch vindt hij het jammer dat het steunpunt stopt: “Ik denk dat er nog steeds behoefte is aan hulp bij de sociale wetgeving.” In september stopt het werk van het steunpunt definitief. Mensen worden daarna doorverwezen.