Jiska wil, samen met tientallen andere deelnemers aan Last Man Standing, een voorbeeld zijn voor anderen, omdat ze dit tijdens haar ziekte erg miste. “Mensen praten te weinig over psychische problematiek.”

De actie zaterdag is van belangenorganisatie MIND, die opkomt voor mensen met psychische klachten en het bespreekbaar maken van hun problemen. Daarbij kan het gaan om een depressie, een burn-out, prestatiedruk en eet- of angststoornissen. MIND hamert erop dat mentale gezondheid even belangrijk is als fysiek gezond zijn en houdt daarom gerichte acties zoals Last Man Standing.

En dat is hard nodig, vindt Jiska. Haar problemen begonnen 'best onschuldig'. Ze was dol op eten en nooit bezig met haar gewicht. “Tijdens anorexia-lezingen op school dacht ik: nee joh, dat krijg ik toch nooit!”

Maar dat liep anders. Toen Jiska op kamers ging voor haar opleiding International Lifestyle Studies, ontwikkelde ze gevoelens en emoties waar ze niet goed mee om kon gaan. “Als kind had ik al veel onverklaarbare angsten. Daarnaast had ik een onrustige thuissituatie en was ik bang voor de toekomst.” Ze kon deze angsten niet uitschakelen en ontwikkelde zo haar eetstoornis.

“Ik vond mijn rust door calorieën te tellen, anders raakte ik in paniek.” Van de een op de andere dag besloot ze bepaalde producten, zoals pasta, te laten staan. “Het maakte me een structuurjunk. Het was een mentaal zware kluif, want ik raakte mezelf kwijt. Ik had snel door dat het foute boel was.”

Ook fysiek ging ze snel achteruit. Ze verloor veel spiermassa, waardoor haar benen slap raakten. Ze raakte haar energie kwijt en kreeg last van haaruitval. “Het werd best snel extreem. Mijn lichaam kreeg echt klappen, door het competitieve stuk van de eetstoornis.”

Haar huisarts verwees haar op een gegeven moment door naar de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ). Daar volgden gesprekken met psychologen en diëtisten. “Maar omdat ik alleen woonde, bleef ik verder achteruitgaan.”

Ze besloot zich daarom fulltime te laten behandelen. Haar herstel werd aangezwengeld, maar na een half jaar ging het toch mis. “Ik was weer op gewicht, dus wilde stoppen met mijn behandeling. Ik dacht niet aan alle onderliggende problemen, waardoor het snel weer achteruitging. Het voelde gênant toen ik wéér terugkwam bij de GGZ, maar ik wilde niet de rest van mijn leven blijven doorsukkelen.”

Uiteindelijk kwam ze er toch bovenop, door duidelijke afspraken te maken met zichzelf. Daarbij ging het om motivatiepunten zoeken en nare gevoelens op tijd signaleren. “Ik vond het leven te leuk om weg te geven aan een eetstoornis. Daarom wilde ik niet terugvallen in oude gewoontes.” Inmiddels is ze al een aantal jaren stabiel. Ze is getrouwd, heeft een zoontje van een jaar en een leuke baan. “Het leven heeft altijd ups en downs, maar ik zit lekker in mijn vel.”

Jiska vertelt haar verhaal ook in dienst van vrijwilligersorganisatie JIJ. Als ervaringsdeskundige biedt ze sinds vier jaar hulp aan anderen met een eetstoornis. Ook leverde ze een bijdrage aan een boek waarin mensen met eetstoornissen vertellen over hun ervaringen.

Door zaterdag zes uur op een paal te gaan staan wil Jiska geld ophalen voor een inloophuis in Rotterdam, zelfhulpgroepen en individuele begeleiding voor mensen met psychische klachten. “We willen uiteindelijk meer aandacht en openheid creëren voor psychisch leed.”