Sabine heeft de drie dagen na de marathon al vrij gepland. Ze heeft geen idee hoe snel ze herstelt. Door het overlijden van haar moeder is ze gaan lopen. "Dat is letterlijk mijn manier geweest om het verlies te verwerken."

Haar moeder zou in 2015 meedoen aan de estafette. De marathon wordt dan door vier mensen gelopen, ieder iets meer dan tien kilometer. “Ze kreeg de diagnose borstkanker. Ik heb toen haar plekje ingenomen in het team en dus liep ik met haar collega’s van Dela. Ons mam is daar de hele dag bij geweest. Vanaf het moment dat ik finishte zei ze: ’Volgend jaar doe je de halve en dan kom ik kijken en je aanmoedigen'."

De volgende marathon was haar moeder er niet bij, want ze overleed. “Het ging heel snel. We hebben maar een week de tijd gehad om te beseffen dat ze het niet ging redden. Tot die tijd dachten we dat ze zou genezen. Ineens was het helemaal mis. Ze was 58. Ze was nog niet klaar. Ik denk heel vaak aan haar.”

Sabine rende dat jaar wel die halve marathon, zoals haar moeder haar had opgedragen. "Ik ben heel hard gaan trainen. Mijn familie stond op Stratumseind om mij aan te moedigen. Dat was zo fijn. Mijn oom riep: ‘Kom op meisje, kom op.' Iedereen wist waarom ik liep.”

De medaille van de halve marathon heeft een speciaal plekje in haar huis gekregen, met andere attributen die Sabine aan haar moeder herinneren. Daarna liep ze nog vijf keer de halve marathon. Nu is het tijd voor de hele. “Ik vind het superspannend. Het is de dubbele afstand van de halve.”

Dit keer gebruikte ze voor het eerst een trainingsschema. Een week ziek op bed door corona gooide het schema in de war. Ook heeft ze last van haar rug. “Hopelijk schiet het er niet in.”

Toch verwacht ze 'm te volbrengen, al was het alleen al omdat familie haar weer gaat aanmoedigen. Ze staan weer op Stratumseind, vlak voor de finish. “In het begin zou mijn moeder zeggen: ‘Meisje toch, de hele?' Daarna zou ze zeggen: ‘Dat kan je wel’. Ik denk dat mijn moeder supertrots zou zijn."