Samen wandelen we door de straat. Niels wijst naar de deurbellen. Tegen het kozijn hangen er drie onder elkaar. Een bel is met een stuk tape vastgezet. Bij een andere bel hangt een hartje. “Die bellen zeggen veel over de huizen. Het is overal anders en toch is het dezelfde straat. Soms wonen er in een huis drie verschillende nationaliteiten. Het komt voor dat ze elkaar niet eens ontmoet hebben.”

Niels woonde als correspondent in India en werkte onder meer voor de Telegraaf en RTL Nieuws. Zijn huis in de Pioenroosstraat verhuurde hij. Na een paar jaar kwam hij terug naar Eindhoven, vele ervaringen rijker. “In India ruik je altijd wel iets. Van het lekkerste eten tot pis en uitlaatgassen. Ik liep hier naar de supermarkt en terug en ik dacht bij mezelf: ik heb niks geroken.”

De schrijver sprak met buren uit onder meer India, China, Polen, Turkije, Hongarije, Nigeria, Kenia, Somalië, Panama en Italië. Af en toe met een mobieltje in de hand, via een vertaalprogramma. Hij tekende uit eerste hand de anekdotes op. "Een Vietnamese student had nog geen telefoonabonnement. Hij raakte de weg kwijt. Na vier uur was hij nog niet thuis. Het is nogal lastig om Pioenroosstraat uit te spreken.”

De gastvrijheid blijft hem bij. Hij kreeg taart, loempia of at zelfs mee. “Bij een Indiër kreeg ik een lekkere curry. De verwarming stond op dertig graden. Ik liep in mijn straat zomaar een klein stukje India binnen.”

Niels groeide op in Maarheeze, een dorpje waar hij iedereen in de straat kende. Hoe anders is dat in zijn straat. “Hier ken ik iedereen die ik vanuit mijn eigen huis kan zien. Zes deuren verderop niet. Ik wilde mijn eigen buurt leren kennen.”

De verhalen kwamen in de krant te staan. Zo ook over de moord die in de jaren vijftig in een van de huizen is gepleegd. Een vrouw van in de zeventig belde om te zeggen dat het om haar moeder ging. "Ze was door haar man vermoord. De dochter was destijds een meisje van vier. Dat heeft impact op iemands leven. Ze vroeg mij in contact te brengen met de buurman die nog wist dat dit gebeurd was."

Nu staan de verhalen dus in een boek. “Later zag ik de grotere verbanden. Heel veel dingen die zich in het groot afspelen, zie je hier ook. Er zijn bijvoorbeeld heel veel alleenstaanden. Dat zie je hier ook in de straat. Er zijn steeds meer zzp’ers. Dat merkte ik ook. Grote maatschappelijke thema’s hebben een gezicht gekregen."

Zijn buren waren ineens geen anonieme voorbijgangers meer. Voortaan werd er gegroet. “Met goochelaar René ga ik bijvoorbeeld tennissen. Het zijn kleine contacten die heel waardevol zijn.”

“Het is niet zo revolutionair, terwijl dit tegenwoordig wel bijna zo wordt gezien. Je komt iemands bolwerkje binnen. Online doorbreken we dat gemakkelijk. We hebben contact met iedereen, terwijl we ze niet eens ontmoet hebben.”

“Het is een kijkje achter de voordeur van iedereen. Misschien is het een motivatie voor iemand om ook eens aan te bellen bij iemand vijf deuren verderop. Het contact leggen is heel gemakkelijk. Je hoeft maar twintig passen te zetten, aan te bellen en te praten."

Het boek 'In de Pioenroosstraat' wordt zaterdag tijdens een groot straatfeest gepresenteerd en is verkrijgbaar bij Eindhovense boekhandels en gunsmedia.nl