De 60-jarige muzikante heeft 24 uur per dag pijn, vooral als ze het grote strijkinstrument bespeelt. ”Mijn vingers kunnen de snaren niet meer verdragen. Dan ga ik door het lint.” Hoe anders was haar leven voor de ziekte. Op haar veertiende ontdekte ze de cello. “Het was meteen thuiskomen: wauw, dit is leuk!"

Ze ging aan de slag als sociaal-cultureel werker, maar na tien jaar gooide ze het roer om. Marlies ging naar het conservatorium in Tilburg. “In de veertig was ik. Een moeder op het conservatorium. Dat was een goede keuze. Ik geeft nu twintig jaar les in mijn eigen praktijk in Eindhoven.”

Ook stond ze vaak als professioneel muzikante op het podium. Acht uur op een dag spelen was geen uitzondering. “Zeven dagen per week was ik met de cello bezig.” Totdat het noodlot toesloeg.

Dunnevezelneuropathie was de diagnose. “Je zenuwen zijn dan beschadigd. Het lijkt alsof je je hand ergens aan brandt. Het voelt als elektrische schokken. Het zijn stekende pijnen. Mijn neuroloog zei dat ik de verkeerde ziekte bij het verkeerde beroep heb.”

“Mijn thermostaat werkt ook niet goed. Ik kan het urenlang heel erg heet of heel erg koud hebben. Het is een vrij zeldzame ziekte en dan ben ik een patiënt die het behoorlijk ernstig heeft. Niet iedere patiënt komt in een rolstoel terecht.”

Medicijnen hielpen niet. “Ik ga er niet aan dood, maar ze kunnen niets meer voor mij doen.” Marlies deed er alles aan om haar nieuwe situatie te accepteren. Ze volgde een training om in een rolstoel te rijden. Ze ontwikkelde samen met een leerbewerker een handschoen die om haar vingertoppen gaat. Zo kan ze nog heel kort af en toe iets voordoen: "Dan heb ik iets minder pijn als ik lesgeef.”

“Accepteren kun je leren. Daar zijn technieken voor. Ik heb geleerd met mijn pijn om te gaan, terwijl hij er altijd is. Ik heb door therapie ook geleerd dat ik niet mijn ziekte ben. Ik ben nog steeds dezelfde Marlies. Ik kan de pijn een plek geven.”

Dansen hielp haar om het nieuwe leven te accepteren. Ze zocht een danscoach en danste in haar rolstoel op een stuk dat ze zelf op de cello ooit inspeelde. De video plaatste ze op YouTube. “Ik mis het spelen verschrikkelijk, maar ik kan mijn creativiteit in de dans kwijt. Dat is heerlijk. Het is echt een stukje therapie.”

Marlies zet haar tegenslag om in iets positiefs. Ze ontwikkelt een workshop waarbij mensen hun veerkracht kunnen ontdekken. Zelf is ze het levende voorbeeld. “Ik heb hier een briefje boven het bureau hangen: ‘Ik zie volop mogelijkheden’. Dans heeft mij daar heel erg bij geholpen. Muziek en dans zijn uitdrukkingsmiddelen die ik toewens aan iedereen met wie het slecht gaat.”