Frans en Mieke namen 30 pleegkinderen in huis: ‘Sommigen blijven we zien'
In 1980 namen Frans en Mieke voor het eerst een pleegkind in huis. Ze woonden jarenlang met z’n tweeën op een kamer, maar toen ze eenmaal een huis hadden gekocht hadden ze veel ruimte over. “Toen we hoorden over pleegzorg leek het ons leuk om dat eens te proberen.”
"We laten ze vrij en met vragen kunnen ze bij ons terecht."
Ze kozen ervoor om kinderen in de leeftijd van twaalf tot vijftien jaar op te vangen. “We halen er heel veel energie en voldoening uit om pubers een plekje te bieden”, vertelt Frans. “Sommige mensen kijken me vragend aan als ik dat zeg, maar pubers zijn heel leuk. Je ziet hoe ze zich ontwikkelen en welke vriendjes ze meenemen. Je moet ze alleen niet jouw ideeën opleggen. Wij laten ze vrij en met vragen kunnen ze bij ons terecht.”
Dertig jongeren kregen op die manier een plekje bij Frans en Mieke in huis. Sommigen voor een paar dagen, anderen voor een paar jaar. Zodra ze weer hun eigen weg gaan, is het aan hen of ze contact willen houden of niet. “Met drie van hen hebben we een veel hechtere band gekregen. Zij maken deel uit van het gezin. Die zien we op verjaardagen en helpen we met verhuizingen”, legt Frans uit.
"Je moet wel grenzen kunnen stellen."
Pleegkinderen in huis nemen is niet altijd gemakkelijk. Als pleegouder heb je ook te maken met de biologische ouders, de begeleider en gezinsvoogd. Bovendien kan het ook minder goed gaan, weet Frans. Wij hadden ooit een pleegkind waarbij ik in de tweede nacht door de politie werd gebeld dat hij een parkeermeter aan het open breken was. Toen dat nog een keer gebeurde, hebben we afscheid genomen. Je moet wel grenzen kunnen stellen als je dit aangaat.”
Het stel uit Breda heeft nu nog een pleegdochter in huis van achttien. Een andere dochter is net uit huis, maar komt in de weekenden nog terug. Voor Frans en Mieke zijn dit waarschijnlijk de laatste twee pleegkinderen. "De leeftijd tussen ons en de jongeren wordt te groot. En je moet toch een vertrouwensband opbouwen", leg Frans uit.
Hoewel er steeds minder pleegouders opstaan, hopen ze dat meer mensen gaan inzien hoe waardevol pleegzorg kan zijn. “Het moet je energie geven, want anders hou je het niet vol. En je levert een stukje privacy in, maar als je daarin investeert en die kinderen echt een thuis geeft, krijg je er veel voor terug.”