Donderdagochtend stapt hij het asiel in Helmond binnen en wordt enthousiast onthaald door zijn collega’s. “Ik kom twee katten ophalen die geholpen moeten worden”, zegt Ben.

Op zijn polo draagt hij een gouden speldje. Die kreeg hij toen hij pas geleden door de wethouder werd geëerd voor al zijn harde werk, samen met de vrijwilligerspenning. Die krijg je niet zomaar hoorde ik, dus dat vind ik een hele eer."

Terwijl de katten zitten te miauwen in een kooi achter in de bus, begint Ben aan zijn eerste rit van de dag. Hij vertelt dat zijn vrouw ook bij de dierenambulance werkt en dat hij er zo ook is ingerold. Maar die liefde voor dieren moest wel groeien.

“Toen ik jong was ben ik gruwelijk gebeten door een herder, dus ik had niks met honden”, legt hij uit. “Maar toen zocht de dierenambulance iemand die dode dieren weg kon brengen. Een dood dier kon mij niet bijten dacht ik, dus dat wilde ik wel doen."

Van het een kwam het ander en nu is Ben niet meer bij de dierenambulance weg te denken. "Maar voor alles groter dan een fox kijk ik uit."

Hij ziet een dode haas op de weg liggen, zet de bus stil en haalt het bebloede kadaver van de weg. “Of ik dat niet akelig vind? Het is onderdeel van het werk”, zegt hij nuchter. Als het een kat of een hond is, is het volgens Ben een ander verhaal. “Dan moet je toch iemand gaan vertellen dat zijn dier is overleden”, zegt Ben. “Het is soms één groot tranendal en dan moet ik die mensen kalm krijgen.”

Dat vindt hij ook het mooie aan zijn werk. “Je bent er niet alleen voor dieren, maar ook voor mensen. Ik ben soms net een sociaal werker. Ik hoor hun verhaal aan en neem de tijd voor ze. Daar zijn die mensen me achteraf vaak dankbaar voor."

Als hij een zwakke duif naar het vogelasiel heeft gebracht, rijdt Ben terug naar Helmond. Hij heeft er al meer dan 30.000 uur bij de dierenambulance op zitten, maar hij is voorlopig nog niet van plan te stoppen. “Zolang mijn gezondheid het toelaat blijf ik dit doen. Je blijft er jong bij en ik kom zo tenminste onder de mensen", aldus Ben.