Koen kan vrijdagochtend wel weer een beetje lachen om zijn idee. “In een gesprek op de radio over de Diving Cup, die dit weekend wordt gehouden in Eindhoven, bedachten we iets leuks. Wie springt er wel en wie niet.’

Samen met collega Maaike Hees ging hij donderdag na de uitzending naar het zwemstadion in Eindhoven om een filmpje op te nemen. En de twee klommen ook meteen naar het hoogste platform. “Tien meter, waar hebben we ’t over”, dacht ik. “Maar nu weet ik, dit doe ik nooit meer. No way.”

Boven, metershoog boven het water, kwam het onvermijdelijke moment: springen of niet. Koen waagde de sprong, raakte wat uit balans en knalde keihard op het water met z’n billen en bovenbenen. “Alles is blauw”, laat Koen zien. “Ik had heel veel pijn. M’n staartbeen is gekneusd. Lopen gaat redelijk, maar elke keer als ik opsta doet het pijn. Ik kon ook alleen maar op mijn buik slapen. Het was een dom idee.”

“Ik was bang dat er inwendig iets kapot was, met m’n lever of m’n longen”, gaat Koen verder. “Zit alles nog wel op zijn plaats, vroeg ik me af.”

De opdracht was makkelijk: “Met je benen dicht springen, als een potlood. En als je dan toch verkeerd terechtkomt, blijven bewegen.”

Maar de praktijk was anders. “Het was redelijk bizar om dit mee te maken", blikt de presentator terug. "Er zijn mensen met ergere pijn, natuurlijk. Maar dit doe ik nooit meer.”