Op woensdag 8 februari hoorde Ard dat hij zich klaar moest maken voor een missie. In 48 uur verzamelen hij en zijn collega's zoveel mogelijk spullen om mee te nemen: vooral medische benodigdheden om patiënten te verzorgen.

Op vrijdagmiddag, precies een week geleden, vertrok het medisch team met een militaire vlucht vanaf Eindhoven. Ard: "Je hebt weinig tijd. Je neemt mee wat je zo snel kan verzamelen. Je weet dat je de eerste dagen op missie moet schakelen. De rest komt later."

Ard zit in het tweede medische team. Dat team vliegt slachtoffers uit het rampgebied naar ziekenhuizen in de rest van Turkije. Vanuit Antalya vertelt hij: "Het is eigenlijk zoals met de coronacrisis. We verspreiden mensen over ziekenhuizen waar plek is." Hij ziet tijdens zijn werk nauwelijks iets van de verwoeste gebieden. "We doen de nachtdiensten. Het is pikdonker als we vliegen. Maar van Turkse collega's horen we de verhalen over weggevaagde woonwijken."

In het vliegtuig helpt Ard mensen met zware verwondingen. "Gebroken botten of een gebroken rug of nek. Mensen bij wie ledematen geamputeerd zijn, om ze te bevrijden uit ingestorte gebouwen."

Maar ook mensen die niet gewond raakten tijdens de ramp. Ard: "We vervoeren bijvoorbeeld mensen met een chronische ziekte en ouderen. Zij hebben zorg nodig die ze in het rampgebied niet meer kunnen krijgen."

Het is de eerste keer dat Ard gewonde mensen ziet in zijn werk. Hij rondde zijn opleiding nog maar kort geleden af. "Dit is mijn eerste missie. Ik heb veel trainingen gehad, maar een oefenslachtoffer is geen echte patiënt", vertelt hij.

De afgelopen week doet meer met hem dan hij verwacht had. "Vooral de jonge slachtoffers raken me. Zoals een meisje van 7 jaar met een gebroken bekken. Of een knul van mijn leeftijd die zijn benen moet missen. Mensen die nooit meer volledig herstellen."

Maar iedereen is dankbaar voor de hulp. "Als je iemand pijnvrij en warm kan vervoeren, weet je waar je het voor doet. Daarvoor ben je hulpverlener", vertelt Ard.

Hij heeft veel aan zijn collega's. "We doen het samen. We checken bij elkaar hoe we ons voelen. We hebben ook veel aan de Turkse medewerkers. Die slaan echt een brug tussen de patiënten en ons." Er zijn Turkse artsen en verpleegkundigen, maar bijvoorbeeld ook een tolk. "De samenwerking hier is heel waardevol."

Het team blijft nog een week in Turkije. Ard is nog niet bezig met het vertrek, maar denkt wel dat het vreemd wordt. "Je weet dat je weggaat, terwijl het werk nog niet klaar is. Het rampgebied is zo groot. Er blijven heel veel slachtoffers." Toch voelt het werk ook nu al voldaan. "Als we weggaan, dan weten we ook: we hebben heel veel gedaan."