Elk weekend ging Bert, toen 19 jaar oud, met een groep vrienden stappen in De Ster in Nieuwkuijk. Hij woonde toen nog in Waspik.

Normaal gesproken gingen ze met de auto, maar niet die novemberavond in 1973. Het was toen namelijk een autoloze zondag. Op de terugweg zat Bert bij een vriend achterop de brommer. Op de Nieuwkuijkseweg kwam hij met zijn been tegen een paaltje en viel Bert er vanaf.

“Ik wist net van de weg af te kruipen”, vertelt hij bijna vijftig jaar later. Zijn vriend die de brommer bestuurde, had eerst niet door dat Bert eraf was gevallen. “Het was spekglad die nacht en hij ging een stukje verderop onderuit met zijn brommer. Daardoor kon hij mij niet helpen.”

Eenmaal naast de weg, raakte Bert buiten westen. Net op tijd werd hij gevonden door een automobilist. “Het vroor die nacht, dus ik had daar niet veel langer moeten blijven liggen”, zegt Bert.

“Het moet wel heftig zijn geweest voor die man”, denkt hij hardop. “Ik hield mijn been blijkbaar met mijn handen bij elkaar.” De man in de auto was een vrachtwagenchauffeur, die op de autoloze zondag wel in zijn wagen mocht rijden naar zijn werk. Hij twijfelde geen moment en heeft Bert meegenomen. "Het kan niet anders dan dat zijn wagen vol bloed heeft gezeten.”

Het bleef een raadsel wie die redder was: “Het was hartstikke donker en ik had mijn aandacht bij mijn been. Ik heb niet naar zijn naam gevraagd.”

Het ongeluk grote gevolgen: “Ik lag zo lang in het ziekenhuis dat ik er twee verjaardagen heb moeten vieren." Ze hebben zijn been kunnen redden, vertelt hij. Al loopt hij vijftig jaar later steeds moeilijk.

Een half jaar na het ongeluk ging opeens de telefoon. “De vrachtwagenchauffeur belde om te vragen hoe het met me ging. Hij vertelde dat hij langsreed en een hoopje mens in de sneeuw tegen een boom zag liggen. Ik was zo blij dat ik hem kon vragen wat er precies was gebeurd en dat ik hem kon bedanken, dat ik vergat te vragen wie hij was."

Waarom Bert nu zo graag die man wil vinden? Hij vertelt dat hij graag het hoofdstuk af wil sluiten. Hij kan moeilijk uitleggen waarom het ongeluk altijd een rol in zijn leven is blijven spelen.

Toch is het goed afgelopen, vindt Bert. “Ik ben er nog en dat heb ik aan hem te danken. Ik weet niet of hij zelf nog leeft, het is natuurlijk al lang geleden. Maar ik hoop dat ik hem mag vertellen wat zijn actie van vijftig jaar geleden voor mij betekend heeft. Als hij inmiddels overleden is, zeg ik dat graag tegen zijn kinderen."