Ook Paul McCartney en George Harrison van The Beatles speelden op een goedkope Egmond-gitaar uit de fabriek in Eindhoven. Later werd de eerste gitaar van Harrison voor bijna 400.000 euro verkocht. “Wie is er niet op een Egmond begonnen?”, zegt Joep Egmond trots.

“Al die gitaarhelden wilden een bandje beginnen. Omdat ze gewoon geen geld hadden, kozen ze voor de Egmond-gitaren. Later stapten ze over op andere merken die kwalitatief beter waren, maar ook veel duurder.”

De Egmond-gitaar komt uit het familiebedrijf met dezelfde naam. De opa van Joep is de oprichter. “Hij was met pensioen. Hij gaf vioolles, maar rondom de oorlog was er een tekort aan instrumenten. Opa ging met zijn vier zoons piano’s nakijken en repareren. Ook bouwden ze instrumenten. Uiteindelijk kozen ze voor de gitaar.”

250 modellen van Egmond kwamen er op de markt. Soms onder een andere naam, maar allemaal kwamen ze uit Brabant. “Ze begonnen met akoestische jazzgitaren. Daarna kwamen de elektrische gitaren om de hoek kijken. Mijn vader was de jongste zoon en was elektrotechnisch hts’er. Hij zorgde ervoor dat er wat elektronica op de gitaren kwam.”

De vraag naar die elektrische gitaren nam in de jaren zestig toe en daar speelde Egmond handig op in. “Dat kwam allemaal door The Beatles. Die hebben die gitaren opgepakt om hun nieuwe muziek te ontwikkelen. De jeugd wilde ook allemaal een gitaar hebben. Alleen waren de Amerikaanse gitaren onbetaalbaar. De dollar stond op tien gulden.”

“Er moest in Europa ook iets komen. Ateliers die eerst violen of mandolines maakten, stapten over op de gitaar. De bedrijven bleven klein omdat ze niet werden geautomatiseerd.”

Het merk Egmond werd wel een succes. “Mijn oom Dirk Egmond had een technische knobbel en begon met het automatiseren van de fabriek. Met fietskettingen. Mijn oom Gerard had de wereldzeeën bevaren. Die kon internationaal de kar trekken. Ze zijn gaan exporteren en dat konden die ateliertjes niet. Die zijn vastgelopen.”

De vraag uit Amerika naar die Europese, goedkopere Egmond-gitaren werd ook steeds groter. Het bedrijf groeide uit tot een fabriek in Best met 200 mensen. “Ze maakten 150.000 gitaren per jaar.”

Later gingen Amerika en Engeland gitaren importeren uit Azië. Daar kon Egmond niet tegen opboksen. “De lonen lagen daar veel lager en de productiecapaciteit was beter. Eind jaren zeventig was het einde verhaal voor Egmond. Het is als een nachtkaars uitgegaan.”

Voor Joep blijven de herinneringen, een flinke collectie van veertig Egmond-gitaren en de foto’s. Graag houdt hij de familiegeschiedenis levend. Vol trots begint hij over het persoonlijk contact dat hij had met Queen-gitarist Brian May. “Die heeft een mooi bericht geschreven. Dat Egmond die generatie aan het rocken kreeg op de gitaar.”

“De Egmond is historie geworden. Een legende. De historie van de popmuziek is voor een gedeelte ook toe te wijzen aan de Egmond-gitaren.”