Jens stond een week geleden nog met een grote grijns op het vliegveld in Amerika. De vreemde blikken naar de grote roeptoeter met ‘Team NL’ op zijn rug lachte hij weg. Hij was daar voor het wereldkampioenschap cheerleaden. Het Nederlands team eindigde op de negende plaats. "We hebben geschiedenis geschreven", zegt Jens.

Voor hij kennismaakte met cheerleaden, judode Jens tot 2017 voor het Nederlandse team. “Ik trainde in Eindhoven, maar de sport wilde centraliseren. Als ik bleef judoën, moest ik elke dag naar Papendal in Arnhem reizen. Ik was toen aan het afstuderen, dus dat kon ik niet combineren.”

Jens was vaak nét niet goed genoeg voor een basisplek in het team, geeft hij toe. "Wat dat betreft is de topsport keihard." En dus koos hij voor zijn studie en maakte hij daarna een wereldreis.

In een park in Japan zag hij mensen oefenen met cheerleaden. “Ik werd erdoor gegrepen. Ze deden ijzingwekkende trucs, hoog in de lucht. Ik weet nog dat ik dacht: die moeten elkaar wel vertrouwen! Ik heb een hele tijd staan kijken en uiteindelijk vroeg de trainer of ik mee wilde doen.”

De Japanse trainer bleek een collega te hebben in Nederland. “Die nodigde me uit om in Nederland ook mee te doen.” Daar bleek de topsport in zijn bloed te zitten: Jens schopte het tot het nationale team.

Hij merkt dat de sport hier bevooroordeeld wordt. “Mensen zien de dansende vrouwen in tv-series. Er wordt dus vaak gegniffeld als ik zeg dat ik cheerleader ben.”

Maar bij het co-ed cheerleaden, zoals deze tak officieel heet, gaat het juist meer om het stunten dan om dansen. De mannen zijn vaak de basis voor de vrouwen die hoog in de lucht trucs uitvoeren: de ‘flyers’. “We gooien de flyers soms twee verdiepingen de lucht in.”

De sport is nog klein in Nederland. In vier steden (Utrecht, Rotterdam, Maastricht en Groningen) zijn nu cheerverenigingen waar mensen lid kunnen worden. Dit jaar werd volgens Jens geschiedenis geschreven. “Er is nu officieel een cheerbond in Nederland, de CSN, die stappen wil zetten om de sport hier groter te maken."

Zo is cheerleaden dus ook in ons kleine land een volwaardige sport. En met een mix van balans, techniek, teamspirit en kracht kan het dus ook topsport zijn. “Ik train 12 uur in de week", vertelt Jens. "En voor het WK hadden we eens in de maand trainingsweekenden."

Persoonlijke doelen heeft Jens nog even niet. Eerst geniet hij na van de finaleplaats op het WK. “Met mensen gooien geeft een geweldig gevoel, zeker als je dat mag doen op wereldniveau”, lacht hij.

Voor de sport heeft hij wel dromen. “Ik wil de sport laten groeien, met de nieuwe bond. En er moeten meer toernooien komen. Pas dan krijg je competitie-ervaring en minder spanning op de mat. Zo kunnen we volgend jaar niet alleen de finale halen, maar ook echt een gevaar zijn voor andere landen.”

Beelden van het WK in Amerika: