Jo (87) stopt na 54 jaar met dierenwinkel: 'Ik was net een sociaal werker'
Als de deur opengaat, heten de hondjes Ashley en Pip de klanten een warm welkom met veel geblaf en kwispelende staartjes. Eigenaresse Jo komt daarna rustig aanstiefelen van achter uit de winkel. Vroeger was dat wel anders, dan vloog ze heen en weer. Van voor naar achter met vaak ook nog zware zakken hondenvoer in de armen. Dat lukt niet meer.
"Na 54 jaar heb ik moeten besluiten om het Dierenparadijs te sluiten", zegt Jo als ze achter haar toonbank staat. "En je mag gerust weten dat ik dat heel erg vind. Nadat ik twee keer hard ben gevallen gaat het niet meer. Het is te zwaar."
"Mijn man zei altijd dat ik net een sociaal werker was."
De aanwezige dochters Carin en Petra kijken vol medelijden naar hun 87-jarige moeder, maar weten dat het niet anders kan. "We hebben allebei een baan en kunnen het niet overnemen", zegt Carin. Petra vult aan: "Als ik hier een goed salaris uit zou halen, dan geef ik mijn baan op. Maar die tijden zijn voorbij, want mensen halen hun spullen nu bij de supermarkt en de tuincentra. En vooral internet heeft veel kapot gemaakt."
Dat was nog heel anders toen wijlen echtgenoot Koos Horward, fervent duivenmelker en metselaar, 54 jaar geleden op een willekeurige dag een dierenspeciaalzaak binnenstapte. Zoiets leek hem ook wel iets voor zijn vrouw Jo en het stel begon hun eigen dierenspeciaalzaak. Die gaat nu sluiten. Wat rest zijn de warme herinneringen.
"Onze moeder zorgde dat er altijd thee en koekjes klaarstonden als we thuiskwamen", vertelt Petra over die tijd. "Het was altijd erg gezellig en de winkel was echt ons thuis. Later ook voor de kleinkinderen. We hielpen allemaal mee."
"Als ik niet gevallen was, was ik doorgegaan met de winkel."
Zangzaad, volièrezaad, onkruidzaad... Jo wijst de veertien verschillende soorten vogelzaad één voor één aan. De dierenspeciaalzaak gaat per 1 augustus dicht en de vaste klanten zullen ergens anders heen moeten. Ook voor een luisterend oor, want Jo hoorde al de problemen uit de volksbuurt aan. "Mijn man zei altijd dat ik net een soort sociaal werker was", lacht ze.
"Ik moet nog verzinnen wat ik nu ga doen", besluit Jo Horward. "Op visite gaan ofzo, ik weet het niet. Het zal wennen worden en dat doet wel zeer. Ik was er verdrietig over, maar daar ben ik nu wel overheen. Maar als ik niet gevallen was, was ik doorgegaan met de winkel."
