Een paar jaar geleden kreeg de 69-jarige Liesbeth de diagnose polyneuropathie. Door die spierziekte gaat haar spierkracht achteruit. Om haar spierkracht te behouden gaat Liesbeth vijf dagen per week naar de sportschool. "Zo kan ik zo lang mogelijk zelfstandig wonen, want ik wil niet afhankelijk zijn van anderen."

Om voor zichzelf te kunnen blijven zorgen heeft Liesbeth haar fiets hard nodig. "Een wandeling naar de supermarkt kost een ander 5 minuten, maar ik doe er met mijn rollator een half uur over", zegt ze. "Fietsen is minder belastend voor mijn beenspieren. En ik kan mijn zware boodschappentassen niet tillen. Die doe ik in mijn fietstas."

Maar het is een flinke klus om haar fiets uit de berging te halen. Liesbeth moet met haar rollator en fiets door twee zware deuren. Eerst in de galerij naar de lift en beneden in de berging. “Omdat ik steeds meer spierkracht verlies, zou het veel makkelijker zijn als deze deur automatisch is. Dan hoef ik maar op één knop te drukken."

Liesbeth vroeg in augustus vorig jaar aan de gemeente Den Bosch om de deuren automatisch te maken. Dat deed ze via de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Die wet verplicht gemeenten om inwoners te helpen bij zorgvragen, zodat mensen zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen.

Haar eerste aanvraag werd door een wmo-ambtenaar afgewezen. De oplossing? Een haakje aan de muur maken en de dranger van de deur minder strak laten zetten. “Maar dat haakje mag niet vanwege de brandveiligheid. En de dranger minder strak laten zetten, kan niet want dan valt de deur niet meer goed in het slot", zegt Liesbeth.

Ze baalde van de eerste afwijzing. “Ik heb die aangepaste deur nu al nodig, maar ik heb hem zeker nodig als ik ooit in een rolstoel terecht kom.”

Liesbeth maakte bezwaar. Ondanks een positief advies van een arts om twee automatische deuren te plaatsen, wees de gemeente maar één deur toe, in de galerij. “De Wmo-ambtenaar heeft het ei van Columbus gevonden. Ik heb mijn fiets niet meer nodig, want op 8 minuten lopen vanaf mijn huis zit een busstation. Dan moet ik de bus maar nemen”, zegt Liesbeth. "Ik wist niet wat ik hoorde."

En dus maakte de 69-jarige Bossche voor de tweede keer bezwaar. Maar de gemeente hield voet bij stuk. "Ze hebben de automatische deur in de berging afgewezen omdat ik nog prima zelfstandig kan wonen zonder die automatische deur in de berging”, zegt de Bossche. “Maar de fiets in die berging heb ik wel nodig om fit te blijven en boodschappen te doen."

Nu probeert Liesbeth het via de rechter nog één keer. Als haar verzoek wordt afgewezen, gaat Liesbeth sparen zodat ze zelf de deur kan laten plaatsen. “Die deur komt er hoe dan ook. Het is jammer dat er een hele poppenkast van wordt gemaakt.”

De gemeente heeft niet gereageerd op vragen van Omroep Brabant.