Celine behaalde haar grootste successen vanaf de 10-metertoren, zoals in 2018 de Europese titel. Drie jaar later werd ze tiende bij de Olympische Spelen, maar daarna zei haar lichaam ‘nee’. “Ik had al vier of vijf jaar last van een sleutelbeenblessure en kon echt niet meer verder.”

Een operatie en een langdurig revalidatietraject volgden. Terug op de toren wil Celine niet meer en dat komt mede door de enorme klappen op het water. “Fysiek is het een grote uitdaging. Maar wat ook meespeelt is dat ik op sportief gebied ook niet weet of ik verder kan komen. Mijn grootste concurrenten zijn net zo groot als mijn linkerbeen en zijn supergoed. Ik ga er nooit van winnen, maar zou hooguit een paar plekken kunnen stijgen.”

Ze bleef actief in het schoonspringen, maar dan 7 meter lager. “Een wereld van verschil qua techniek. Vanaf de 3-meterplank is het veel explosiever en sneller. Het beton van de toren beweegt niet, terwijl op de plank elke millimeter die je afwijkt enorme gevolgen kan hebben. Mijn hart ligt op de 10 meter, maar ik heb er vrede mee en zie uitdagingen op de plank.”

Pijnvrij springen is helaas voor Celine niet meer mogelijk. “Ik heb last van mijn onderrug, iets wat ik vroeger als turnster ook vaak voelde. Er is geen diagnose gesteld, maar wellicht is het overbelasting van mijn ruggengraat. Na mijn sleutelbeenblessure had ik me voorgenomen dat ik niet nog een keer zou gaan springen met pijn. Maar nu ik op de 3-meter ook dicht bij grote prestaties ben, overheersen toch de sportieve doelen. Overigens heb ik wel mijn grenzen, tot ernstig letsel zal ik het nooit laten komen.”

Met haar 30 jaar is Celine één van de oudsten in het deelnemersveld. Haar synchroonpartner is een jaar jonger. “We worden gezien als de oma’s. Het is een voordeel dat we veel ervaring hebben, maar we merken wel dat we ouder worden. Onze jonge concurrenten trainen iedere dag urenlang, dat kunnen wij niet meer. Het herstel duurt veel langer.”

De Eindhovense gaat volgende maand tijdens het WK in Japan zowel individueel als samen met haar synchroonpartner voor een goede plek. “Individueel vind ik een klassering bij de top nog niet realistisch. Ik denk dat ik me qua kwalificatie voor de Olympische Spelen beter op begin 2024 kan richten. Synchroon staan we er wel goed voor en groeien we. Tijdens de European Games eindigden we als vierde, ondanks een verre van vlekkeloze voorbereiding. Al met al een superprestaties van deze oudjes.”